Eventueel

Eventueel is een geweldig woord. Het geeft een volwaardig antwoord op alle vragen, maar laat de vragende persoon toch in het ongewisse. Een beetje zoals ''misschien'', maar dat is niet zo goed als ''eventueel'', vind ik persoonlijk. Vanuit ''eventueel'' schuilt een kracht die niet in ''misschien'' terug te vinden is. Het laatste klinkt namelijk erg onzeker.

Voor de rest schiet er me slecht weinig interessants te binnen. Wat een verlies !

Dan maar wat onzin..

Het helse leven van een …

Deel 1: het leven is een ware hel voor een boswachter

Twee mannen, André en Paul, resp. bos- en parkwachter, blikken terug op de job die ze het grootste deel van hun leven beoefenden. Een interessant gesprek begint…

André was boswachter. Gelukkig had André veel geduld, waardoor het wachten hem nog vrij goed beviel. Zijn verwachtingen waren elke dag hooggespannen als hij aan het wachten begon, ’s morgens, na het ontbijt. Dan begon het allemaal…want een interessante job was het echter wel : het wachten in de fauna & flora, het was steeds weer wat anders. Nu eens verwachtte je een eekhoorn, dan weer een hert, en eventueel een andere keer een ander zoogdier. Zelfs reptielen zouden meer dan welkom zijn in het bos. Maar de verwachtingen werden slechts zelden ingelost…

André vertelt : ‘’Soms wachtte ik uren in het bos, op een eekhoorn. Ik zou zelfs al tevreden geweest zijn met iets wat erop leek !! Maar meestal leverde het lange wachten bijna niets op, niets, om het zo te zeggen. Zelfs herten heb ik amper gezien. Misschien ligt het aan mijn winderigheid: de dieren zijn absoluut gesteld op rust, en ik maak soms nogal veel kabaal, vooral na de kersentaart van mijn moeder liep het wel eens uit de hand’’.

Paul, een jeugdvriend van André, was parkwachter. Maar dat bleek niet veel interessanter te zijn, volgens André.
‘’Paul had ook nooit iets te beleven. Er was wel meer leven in het park, dat geef ik graag toe. Maar qua fauna & flora was het bos dan weer wat anders !
Paul zag de kinderen vaak spelen in het park: op de schommel, de glijbaan. Af en toe de draaimolen…en dan eventueel daarna de eendjes eten geven. Het kon allemaal, en zelfs in verschillende combinaties. Maar meer dan afwachten kon Paul uiteindelijk ook niet doen, hé.’’
Paul beaamt de hele historie : ‘’Ja, het was niet altijd even aangenaam, mijn job. Maar toch, als ik opnieuw zou mogen beginnen, ik zou niet twijfelen tussen enerzijds het bos en anderzijds het park! Het zou in elk geval weer het park worden!’’, roept Paul enthousiast.
Ook Paul had nooit enige eekhoorn kunnen onderscheiden : ‘’De kinderen maakten vaak veel lawaai in het park. Ik denk dat de oorzaak daar te zoeken is. Verder heb ik ook een permanente keelontsteking, waardoor ik wel eens moest hoesten. Dat schrikt ook af ‘’.

André wordt onderhand wat emotioneler, merk ik.
‘’Wel spijtig dat het zo’n eenzame job is, dat boswachter zijn’’, mijmert André, ‘’want ik ben eigenlijk een heel sociale man. Ik kom en kwam ontzettend graag onder de mensen. Dus dat is toch wel spijtig, eigenlijk…’’
Ik kan het niet nalaten te vragen hoe André er ooit op gekomen is om in het boswachtersvak te stappen.
‘’Ik was altijd en overal uren te vroeg!’’, lacht André. ‘’Daardoor was ik het wachten onderhand wel gewend. Ik denk dat de klokken bij ons thuis fout stonden ofzo, maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het zou best wel kunnen, nu ik er zo over nadenk, want mijn vader was de enige blinde klokkenmaker van heel het land. Daar heeft hij indertijd veel prijzen mee weggekaapt ! Op de duur begon ik wel iets te vermoeden natuurlijk, maar het te vroeg zijn is met de jaren een gewoonte geworden, denk ik.’’

Zijn de heren nu, na hun carriere in de gezonde buitenlucht, met iets bezig ?
‘’Ik was een sitcom aan het schrijven, over het spannende leven van een parkwachtersgezin in Australië. Met eventueel als held een huisdier. Een kangoeroe, om maar wat te zeggen. Maar de VRT heeft me bedrogen !’’, vertelt Paul teleurgesteld. ‘’Ze hebben de naam voor mijn reeks, W817, gebruikt voor iets heel anders. Ik heb het script nooit meer teruggezien, en nooit meer iets van Frank DeBoosere noch Felice gehoord !’’
Verder staan André en Paul tegenwoordig op de Koninklijke Wachtlijst, wat een hele eer is. Om het even over een andere boeg te gooien vraag ik de heren waarvoor de wachtlijst in gebruik is.
‘’Dat weten we nog niet ’’, verklaart Paul. ‘’Ja, het is wachten geblazen’’, gaat André verder. ‘’Maar wat wél zeker is, is dat we eropstaan, en dat kan niet iedereen zeggen!’’
Het is inderdaad slechts achttien ex bos- en parkwachters uit het arrondissement deze eer gegund, vernam ik later.

‘’Ik spreek de taal van de dieren’’, gaat André gezwind verder. ‘’Hoewel ik daar ook niet zeker van ben, hoor. Het is eerder een gevoel, intuïtie. Want uiteindelijk, veel dieren kom je ook niet tegen in het bos. Dat aantal kan wel is lelijk tegenvallen! Zeker in de winter.’’
‘’Het leven van een boswachter is een hel’’, vult Paul aan.
Ik beslis om het gesprek hier te beëindigen, en bedank de twee mannen uitbundig voor hun interessante uiteenzetting. Ik hoop dat, na het lezen van dit, vele jongeren toch beseffen dat deze baan toch niet zo saai is als vaak wordt beweerd, en zelfs best opwindend kan zijn. Trek de natuur in !

‘’Komen we nu op teevee?’’, vragen André en Paul zich af na het gesprek.
Afwachten, mannen.