Achterflap

Laatst zat ik nog in een café en vroeg ik me daar af hoe het komt dat ik altijd over dezelfde dingen schrijf. Als je tussen de regels leest zal je dat ook nu weer opvallen, vermoed ik. Maar laten we even op de regels blijven, het rechte pad bewandelen en genieten van een kop koffie terwijl we eens door het raam staren. Door het raam staren wordt trouwens zwaar onderschat. Nu ja, ik kan me best inbeelden dat deze onderschatting niet speelt in alle klassen van de maatschappij. De armen, namelijk, kan deze onderschatting waarover ik het had gestolen worden. Misschien is het slechts omdat zij over het algemeen over kleinere ramen beschikken dan de toplaag van de bevolking. De uitzondering die de regel bevestigt weet ik trouwens wonen. Het schijnt dat een bakker op pensioen de woonst in kwestie bewoont. Het gaat om een vrij reusachtig, middeleeuws aandoend bouwwerk, lelijke kantelen incluis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben mij er ook van bewust dat kantelen oorspronkelijk een matig esthetische functie hadden, maar dat was toen, en nu is nu. Als je nu kantelen zet, aldus, kunnen het maar beter pareltjes van kantelen zijn. En jammer genoeg bestaat zoiets niet, een beetje zoals de Sint, of bakkers met smaak. Deze bakker had z’n burcht bovendien nog extra beveiligd door ze te voorzien van de kleinst mogelijke raampjes die er in aanbieding waren bij de bouwondernemer. Geen kat geraakt hier binnen, eentje misschien nog net. Maar wie weet kan de ex-bakker simpelweg niet tegen zonlicht. Dat valt wel eens voor in de bakkersklasse, las ik ooit eens in een tijdschrift, in de wachtzaal bij de dokter. Interessante lectuur, daar niet van, maar veel heb ik er niet over kunnen lezen want de dokter kwam me al gauw halen. De wachtzaal was z’n naam dus niet waardig geweest die dag. Ik geef toe, ik had na de consultatie het artikel nog eens kunnen doornemen, maar je weet hoe dat gaat, net zo goed als ik.