Een fietsenpik in vervoering

Aldus liep ik weer eens over straat. Als je alle tijd die je besteedt aan van de ene plaats naar de andere te lopen zou optellen, zou je ongetwijfeld aan een enorm bedrag komen. Moest je dat bedrag in uren berekenen zou dit bedrag nog gigantischer zijn, gesteld dat je het de eerste keer bijvoorbeeld in dagen berekend had. Maar zoiets kan je natuurlijk ook gemakkelijk over schijten zeggen. Of over schijten schrijven. En laat dat nu net zijn wat ik zonet gedaan heb. Over straat liep ik dus, over deze dingen na te denken, want ik moest en zou, besliste ik op dat eigenste moment, een oplossing vinden voor het dagelijks terugkerende tijdverlies dat me steeds weer bedreigde m’n volledig dag zinnig in te vullen. Als ik van punt A naar B zou gaan, voortaan, had ik iets nodig dat me op kortere tijd, en liefst nog veilig ook, zou kunnen vervoeren. Een paar dingen kon ik inmiddels in overweging nemen; er zijn tegenwoordig immers zoveel verschillende soorten voertuigen dat het bijna moeilijk wordt om het voertuig dat het best bij jou past te kunnen vinden. Een auto leek me geen optie, daar ik niet over een rijbewijs beschikte. Bovendien wou ik het risico niet lopen om binnen enkele jaren door de regering te worden verplicht tot carpoolen naar het werk of iets in die aard, omdat de verkeerssituatie door de overbevolking op de wereld tegen die tijd niet meer te overzien zal zijn. Een dikke, zweterige collega met een ochtendhumeur in mijn auto ? Nee, bedankt. Geen auto. Ik meen me te herinneren dat ik deze ietwat saaie gedachtengang over voertuigen al snel stopgezet heb en er dus verder geen aandacht meer aan besteed heb tijdens mijn wandeling van punt A naar B. Het kon ook punt U en I geweest zijn, overigens, daar ben ik al niet zo zeker meer van. Waar ik wel zeker van ben is dat ik even later aan De Post arriveerde. Op één of andere manier ontaardde dat in een romantisch dineetje bij kaarslicht. Mijn leven krijgt soms te maken met verrassende wendingen, waarvan dan vooral ik het slachtoffer ben. Over het eten trouwens niet te klagen gehad. Tegen een goed klaargemaakte blinde vink zegt niemand nee. Tenzij de vraagstelling van de aard ''je gaat toch geen nee zeggen tegen een lekkere blinde vink ?'' is. Ik en mijn eetpartner hadden het vooral over de nakende samenwerking tussen De Post en Ebay en over enkele werken van Rubens, die tegenwoordig toch weer heel wat aandacht geniet. ‘’Zo zie je maar’’, zei mijn eetpartner tegen mij, en ik moest hem eigenlijk gelijk geven. Na het etentje keerde ik zonder vervoermiddel naar huis, wat alweer een flinke vertraging opleverde. Je kan eigenlijk wel stellen dat je van een dag die normaal een 14-tal uren duurt eigenlijk slechts de helft overhoudt. Werkende mensen zeggen vergelijkbare dingen over de belastingen om hun ontduikingen te verantwoorden. Na het oplossen van een Zweeds kruiswoordraadsel dat ik wonderwel kon oplossen voor iemand die die taal niet machtig is kwam ik, thuis, in mijn driezit, tot het codewoord ‘velo’. Ik speelde mee met de wedstrijd om een computer te winnen door mijn codewoord door te bellen naar een computerstem maar heb tot op heden nog niks teruggehoord van haar. Maar door eens goed te brainstormen over het woord ‘velo’, aan de keukentafel, met vrienden, kwam ik wel tot andere inzichten. Ik ben een fiets gaan halen en die computer deed er al helemaal niet meer toe. Dit was een persoonlijke overwinning, een geestelijk inzicht ! De fiets is inmiddels wel gestolen. Als je me inlichtingen kan verschaffen over deze diefstal, stuur me dan een mailtje. Het codewoord is nog steeds hetzelfde.