Lokale berichtgeving

Sinds Rudy dat witte paard gekocht had had hij bijna niets anders dan tegenslag meegemaakt in zijn leven. Hij had het paard goedkoop gekregen, maar had er toch een kleine som geld voor betaald, zodat hij het af en toe wel eens in de bek kon kijken. Daar vond hij overigens niet veel aan, en de geur was ook niet al te aangenaam. Op dinsdagen keek hij het bijvoorbeeld nooit in de bek, want dan kookte zijn vrouw steeds een heerlijke Italiaanse schotel. Er waren echter nog een paar andere problemen aan het paard verbonden. Vooreerst was het paard niet te vertrouwen. Het loog godganse dagen over waar het heen ging, het maakte veel lawaai, en als Rudy en z’n vrouw het een namiddagje alleen thuis lieten, schoot de telefoonrekening als een raket de lucht in. Het ruimde nooit op (zoals die ene keer toen het vrienden ontvangen had en er nog pornografie op de salontafel lag, vergezeld van enkele lege pizzadozen) en had over het algemeen weinig respect voor zijn adoptieouders. Na verloop van tijd begon het paard zelfs zichzelf te verwaarlozen. Bovendien kenden Rudy noch zijn vrouw de naam van het paard. Je kan je inbeelden dat dit de onderlinge communicatie allerminst bevorderde.
De druppel die de emmer uiteindelijk deed overlopen – vorige woensdag was dat – was een auto-ongeval. Het paard was gaan drinken met wat vrienden en was zat achter het autostuur gekropen. Het viel in slaap achter het stuur, botste tegen de gloednieuwe brievenbus van de familie Debergh (nr. 77 / brievenbus € 139) en pleegde daarna vluchtmisdrijf op vier voeten.
Het was met pijn in het hart dat Rudy de dag erna besloot het paard buiten te gooien. Er waren mooie momenten geweest met het paard, dat spreekt voor zich, maar aan de andere kant was er te weinig wederzijds respect geweest om deze vriendschap tot in de eeuwigheid te laten verderbestaan.