Onmogelijk muggenmelken

Al zeker drie dagen had ik last van een beklemmende slappe lach. Dit kwam zeer ongelegen, het was namelijk hartje winter en er gebeurde absoluut niets grappig, dagenlang. Bijgevolg bekeek men mij vreemd. Eindelijk kon ik ervaren hoe het moet zijn om met een handicap of een vreemde nationaliteit vervloekt te zijn. De slappe lach was drie dagen geleden begonnen rond kwart na zeven ’s morgens, toen ik door het gerinkel van mijn telefoon gewekt werd. Ik nam op, want wakker was ik toch al, en eigenlijk had ik ook wel zin in een goed gesprek. ‘’Hallo’’ zei ik, ‘’met wie spreek ik momenteel ?’’. Met wie ik gisteren gesproken had interesseerde me op dit moment immers minder. Dit alles voltrok zich trouwens nog vóór 1992, voor de mobiele telefoon in omloop was, ik moest zoals je merkt zelfs nog vragen naar de identiteit van de persoon waarmee ik hoopte een interessant, maatschappijkritisch ochtendgesprek aan te knopen, omdat zijn of haar nummer of niet op een scherm verscheen. Er was zelfs nog geen scherm in die duistere periode. Er kwam niet meteen antwoord. ‘’Hallo’’ zei ik opnieuw, en toen hoorde ik een stem.
‘’Hallo, goeiemorgen, met de wekdienst van het hotel’’, zei die.
‘’Welk hotel ?’’, vroeg ik lichtjes verrast.
‘’Het hotel waarin u momenteel verblijft, mijnheer’’, antwoordde de stem.
Dat schoot me inderdaad weer te binnen. Het Hilton natuurlijk.
‘’Maar nu hebt u me nog steeds niet verteld met wie ik spreek’’, ging ik verder.
‘’Dat is waar, maar dat doet er ook niet toe. Luister maar eens goed naar mij, mijnheer. Ik heb een verhaal, en u moet raden of het écht gebeurd is of niet. Luister goed: een jongen genaamd Jantje zegt op een mooie dag, laten we zeggen een woensdag, plotseling tegen één zijner vrienden: ‘Ik heb vannacht zes muggen doodgeslagen. Het waren drie mannetjes en drie vrouwtjes.’ Jantjes vriend in kwestie vraagt meteen daarna – moest hij een paar weken wachten met die vraag zou de pret er ook al lang af zijn, nietwaar mijnheer ? - aan Jantje: ‘hoe weet je dat het drie mannetjes en drie vrouwtjes waren ?’ Daarop antwoordt Jantje – luister goed, want nu komt het: ‘omdat er drie aan de tv hingen en drie aan de spiegel !’. Kan u volgen, mijnheer ?’’
‘’Ja, ik geloof van wel. En nu moet ik dus raden of het echt gebeurd is of niet ?’’
‘’Zo is dat, mijnheer. Ik verveel me namelijk steendood hier aan de receptie. Een spelletje met één van de hotelgasten leek me dan ook aangewezen.’’
‘’Kan ik iets winnen ?’’, informeerde ik.
‘’Een dertienjarige maagd, mijnheer’’, antwoordde de man.
‘’Daar heb ik hoegenaamd geen behoefte aan, en bovendien is dat illegaal’’, antwoordde ik in het Nederlands, deze taal was namelijk al heel de tijd de voertaal.
‘’Dat was ook maar een grapje, mijnheer, net zoals het verhaal van Jantje. Een mopje om de dag goed te starten, begrijpt u ? Heb ik trouwens al verteld dat ik me hier rotverveel ?’’
‘’Laat ik nu maar raden of het verhaal waar of niet waar is’’, besloot ik. ‘’Er zijn echter twee gebeurtenissen die naar waarheid kunnen onderzocht worden’’, ging ik verder, ‘’of een zekere Jantje vertelde over zes muggen tegen een vriend, én, indien we uitgaan van de waarheid van dat eerste, of Jantje met zekerheid kon vaststellen dat het om drie vrouwelijke on drie mannelijke muggen ging. Wel, ik vermoed dat Jantje dat verhaal echt verteld heeft, tegen een vriend. Maar ik denk dat hij het zo niet bedoelde. En dat er daadwerkelijk drie mannelijke én drie vrouwelijke muggen waren is niet nader te bepalen. Dat kan natuurlijk echt gebeurd zijn, als er al echt muggen waren. Maar dan is het toeval. Want de twee redenen die Jantje gebruikt om ze respectievelijk als mannelijke of vrouwelijke mug te bestempelen berust op een menselijk cliché: dat mannen voor tv hangen, en dat vrouwen vaak in de spiegel kijken. Tot slot moet ik nog toevoegen dat ik me sterk afvraag waarom Jantje zo’n dingen verkondigt tegen vrienden.’’