Nellyville?

Zojuist betrapte ik mezelf er weer op even tussen de Verschrikkelijke Drie te zitten zappen: MTV, Jim, TMF, en weer terug, en opnieuw. Er begint net een nieuwe clip; een jongen van in de twintig staat zich te scheren in de badkamer. Hij poetst z’n tanden. Nog steeds zit ik te gapen naar deze clip, het nummer valt me niet echt op, dus dat zal wel niet al te geweldig zijn. De jongen vertrekt thuis, wuift nog eens en begint te stappen. Hij gaat een bar binnen om iets te eten. Er komt een meisje binnen. Het meisje gunt hem geen blik. Vervolgens tekent hij iets op zijn servet. Hij wordt zichtbaar een beetje geirriteerd. Omdat de vrouwen hem niet zien staan. Een ander meisje in het café aan de overkant van de straat zit wel naar hem te staren. De jongen heeft dit niet gemerkt, heeft het ondertussen blijkbaar wel gezien in de bar waar hij zat, en stapt op. Hij pakt de bus. De andere mensen op de bus worden gefilmd. Het meisje dat eerder naar hem staarde zit blijkbaar op dezelfde bus. Ze komt naast de jongen zitten. Ze glimlacht naar hem. Hij glimlacht terug. Vier minuten later intussen, en het nummer is voorbij. Ik heb dus minstens vier minuten naar een nummer geluisterd dat mogelijk enorme rotzooi was, omdat het een simpele, normale, maar toch fascinerende clip was die er bijhoorde. Om nu maar te zeggen: zo’n dingen wil ik dus zien ! Doodgewone, zielige figuren, in de traagheid van het echte leven gevat. Saaiheid. (Als ik een actiecomité opricht krijg ik trouwens ongetwijfeld de steun van iedere 60+’er.)Op dat moment vroeg ik me af: waarom zijn 99% van ALLE videoclips verschrikkelijk slecht ? Waarom toch ? Snelle, flitsende beelden, tieten, nog meer flitsende beelden (bij voorkeur bewegen ze mee op de waarschijnlijk al even povere beat van het nummer in kwestie), en weer tieten. Af en toe een mooie auto in beeld, een paar leuke dansmoves, of een uitzinnig publiek, of een tropisch zwembad, of 26 danseressen die tegelijk staan te dansen. Daarna weer even tieten. Opvallende kleuren, flitsen, dertien verschillende outfits, stuntmensen, hoge gebouwen. Gigantische kamers met metalen deuren, studio’s, stranden. Dorpen die de naam van de artiest dragen. Dansende hoeren, geld, dure gadgets, gsm’s, moto’s, snelle voertuigen. Scooters waarmee je door de lucht kan vliegen. Geweldige lofts, feestjes, knappe deejays die opgewonden staan te scratchen. Surrealistische decors in opgewekte K3-kleuren. Mega-lichtpanelen aan de zijkanten. Nog een choreografie ernaast gegooid. Filmfragmenten, bekende vrienden die even hun stomme kop laten zien. Zwevende mensen, special FX hier en daar.
Het kan me allemaal gestolen worden want het werkt verschrikkelijk op m’n zenuwen. Met de budgetten die verkwist worden door het produceren van die commerciële draken kunnen Maradona én 85 klonen van hem hun leven lang cocaine snuiven, driemaal daags !
Werden er maar meer meesterwerkjes gemaakt zoals ‘Praise You’ van Fatboy Slim of pakweg ‘Da Funk’ van Daft Punk.