Stemmen in m'n hoofd

Als kind wou ik altijd al gaan stemmen. Ik was jaloers op m'n vader omdat hij dat wel mocht, en ik nog niet. En hij wist dat ik jaloers was op hem vermoed ik. Want hij ging héél vaak stemmen... drie keer per week, als het niet meer was. ''Was ik maar meerderjarig'', dacht ik dan, héél vaak, net zo vaak als hij ging stemmen dus, voor alle duidelijkheid. Het was wachten geblazen.
Als ik tegen andere mensen vertelde hoe vaak mijn vader precies ging stemmen botste ik meestal op een muur van ongeloof. ''Hoe kan dat nu ?'', zeiden ze dan vaak, alsook ''hou je mond nu maar, vervelend rotkind''. Vergelijk het met een oude man die Rudy heet en een groot gat in z'n dak heeft waardoor de keukentafel steeds nat wordt als het regent: ofwel blijf je bij de pakken zitten, ofwel leer je ermee leven. Ik leerde er doodgewoon mee leven, en wachtte af, tot ik oud genoeg zou zijn om samen met m'n vader van plaats naar plaats te gaan en te stemmen.
Vanaf m'n zestiende mocht ik dan eindelijk instemmen. Dat was nog niet hetzelfde als stemmen, maar het kwam toch, taalkundig alleszins, in de buurt. Zodoende verbeterde de relatie tussen mij en m'n ouders aanzienlijk: ik stemde steeds in wanneer zij een welbepaalde stelling poneerden. Even later besliste m'n vader en de kijkers dat m'n moeder het Huis werd uitgestemd. Ik stemde uiteraard in en zodoende moest ze d'ruit. De secretaresse van m'n vader bleek best sympathiek. Toen ze bij ons kwam wonen zei ze: ''je moet me geen mama noemen. Ik ben immers je moeder niet''. Echtscheidingen zijn een pak minder hard dan mensen denken.
15 oktober 1958: eindelijk werd ik achttien jaar. Een groot feest werd georganiseerd in ons Huis. M'n broer was door middel van een sms-actie inmiddels ook weggestemd en dus werd het een gezellige drink met m'n vader en mama (intussen noem ik haar zoals ik zelf wilde). Nadien bleek dat het een kijkcijferkanon geweest was. En toen, toen gebeurde het... eindelijk, ja eindelijk mocht ik mee gaan stemmen met m'n vader. Hier had ik 18 jaren naar uitgekeken, of toch minstens de helft, want tijdens het eten, slapen, douchen, voetballen, wachten en paren had ik er - eerlijk is eerlijk - zelden aan gedacht.
Toen we aankwamen op de plaats in kwestie bonsde mijn hart in mijn keel. Ik had deze merkwaardige ziekte al van kindsbeen af dus veel meer aandacht besteedde ik er op dat moment natuurlijk ook niet aan. Als je hart al 18 jaren in je keel klopt verrast zoiets je natuurlijk niet meer. M'n kindsbeen trilde. Ik en vader stapte uit de wagen en belden aan. Een heer met een bolhoed deed open en zei ''welkom''. M'n vader knikte maar ik zei niets. We stapten door de kille gang van een herenhuis. Een gigantische vleugelpiano schitterde in de hoek van de woonkamer. Mijn vader speelde een liedje of drie, trok eens van z'n pijp, kuchte driemaal, haalde de pijp uit z'n mondhoeken, richtte zich tot de heer die het herenhuis bewoonde en concludeerde: ''klinkt perfect''. M'n eerste keer stemmen werd een flop.