Het pretpark

Het is inderdaad als op een roetsjbaan zitten, of misschien op de trein. Van links naar rechts, en opnieuw, en opnieuw, we blijven vooruitgaan, en je kan er niet uit. Het wordt saai. Je denkt, zit ik wel juist ? Is dit wel wat ik zocht ? Gaan we de goeie richting uit ? Weer kijk je van links naar rechts, je wordt wat misselijk, je krijgt braakneigingen. Wat een tijdverlies is dit, je wil eruit ! Maar iedereen schijnt plezier te hebben en blijft verdergaan, alleen jij vindt het blijkbaar niet leuk. Je probeert je irritatie te verbergen. Zijn we er nu eindelijk bijna ? Nee hoor, nog niet, hoewel het einde nu toch begint op te doemen. Hoeveel tijd heb je nu al verloren ? Je weet het niet meer, want je bent vergeten te kijken hoe laat het was toen je aan de rit begon. ''Ik kom nooit meer naar Walibi'', zeg je tegen jezelf. ''Dat zullen we nog wel eens zien'', antwoordt een kangoeroe wanneer je eindelijk mag uitstappen.
Een beetje zoals deze tekst.