Als de apotheek gesloten is

Ik stond aan te schuiven in de GB, het kan zelfs de Colruyt geweest zijn, toen ik begon te twijfelen aan de echtheid van de producten waarmee ik de voorbije 23 minuten geconfronteerd was geweest. Was er een manier om dat te testen ? Aanschuivende in de betrekkelijk lange rij aan de kassa nam ik verscheidene andere mensen waar. Onwetenden, noemde ik ze in m’n hoofd, omdat ze zich geen vragen stellen, nergens over, en in theorie wat mij betreft dus geen stuiver meer waard zijn dan beesten. Ze legden hun net gekochte waren op de lopende band waarvan de kassa’s heel intelligent voorzien waren. Zo hoefden de lelijke, dikke kassiersters zelfs de waardeloze rommel niet meer aan te raken maar moesten ze slechts even een hels gepiep produceren met hun kapitalistische revolver, voor de goeie gang van zaken. Ik dus, nog steeds op m’n hoede, sloot de ogen even om helder na te kunnen denken. Een diepe hoofdpijn zoemde door m’n hersenen, de oorzaak ervan was wat mij betreft niet te achterhalen. De inmiddels lange rij bleef roerloos wachten, staan, ademen, ongelukkig zijn. Een vrij pure vorm van haat vulde de ruimte onder het veel te lage plafond. Ik stond ongeveer helemaal achteraan in die rij, en een ongelofelijke woede werd plots door al m’n aders gepompt, als vuurwerk dat een bende zatte burgers derdegraads brandwonden bezorgt op een mooie oudejaarsavond. Het was een energieoprisping, een bovennatuurlijke kracht die plots opdook, een interne strijd die niet kon worden uitgevochten, hier op deze vreselijke plaats. De samenwerking tussen m’n hersenen en m’n motoriek begaf het, als bij een gevangene die na 38 jaar cel vrijkomt zonder dat ze hem daar de dag voorheen over ingelicht hadden. Ik liet plots, even verrassend voor mij als voor alle individuen daar aanwezig, op het moment van kortsluiting in mijn ruggemerg, álles vallen wat ik tussen m'n armen gekneld had. Met een ongeziene startsnelheid schoot ik langs de rij aan de kassa door, en maakte me vliegensvlug uit de voeten. Niemand in de rij die het begreep, en ik ook niet, want ik dacht er niet over na. Als een acute aanval van smetvrees voor alles wat ik daar had gezien, een helse mentale pijniging die gedoemd is om voor eeuwig verzwegen te worden. Toen ik stopte met lopen viel ik neer, en voelde en rook ik alleen nog maar gras...