Meer kleur in het landschap

Toen ik vandaag het Hogeschoolplein gadesloeg, merkte ik dat ik pleinvrees kreeg, tot bloedens toe. Een vervelende kwestie, zeker in het daglicht, als iedereen meekijkt, bij wijze van spreken. Niemand kwam me ter hulp, en ook de neerslag die begon te dalen werkte me duidelijk tegen. Daaromtrent had ik de dag voordien nog een speciale uitzending gezien op de teevee: het weerbericht. ‘’Een gewaarschuwd man is er twee waard’’, had ik nog gedacht, maar toch had ik het advies van de weerdokter klaarblijkelijk in de wind geslagen. Nu moest ik oogsten wat ik gezaaid had, of niet soms ? Het regende nog steeds toen ik mijn eigen oprit opreed. De sleutel lag onder het matje, snel haastte ik me door de regen en zo naar binnen, lekker pannenkoeken eten. Dat zou inderdaad een ideaal scenario geweest zijn, ja. Maar zo ging het helemaal niet. Ik was namelijk die dag helemaal niet op het Hogeschoolplein geweest. Wat had ik daar ook te zoeken ? Sinds ze de zitbanken daar hebben verwijderd is het daar bepaald een ongezellige bedoening. Aldus was ik naar onze hoofdstad getrokken: Brussel, of Bruxelles, zoals men weleens foutief durft te schrijven op de richtingaanwijzers die je op de autostrade treft, tijdens het rijden in je auto. Op weg naar Brussel had ik naar de radio geluisterd in mijn auto, een echte volkswagen, een BMW. De liedjes die het radiostation naar mijn BMW zond door middel van de stralen uit hun zendmast stonden me allerminst aan. Ik was namelijk op weg naar Brussel, iets dat zelden gebeurt, en al zeker niet op dagen als de dag in kwestie, waarop ik meestal van het Hogeschoolplein recht naar huis rij om een dozijn pannenkoeken naar binnen te werken terwijl ik een kruiswoordraadsel oplos, en had dus wel wat ophitsendere deuntjes verwacht. Braaf volgde ik de borden waar Brussel of Bruxelles opstond, tot ik uiteindelijk niet meer verder kon rijden. Ervaring leert me dat je dan op je eindbestemming bent aangekomen. Toch loste deze stad de verwachtingen niet helemaal in: behalve een tankstation, hygiënisch bedenkelijke wc’s en een vrij kleine supermarkt had Brussel amper wat te bieden, zo bleek. En dat voor de hoofdstad van ons land. Een tegenvaller. Gelukkig had ik nog genoeg benzine, zodat ik m’n geld tenminste niet in Brussel moest opdoen. Defensief rijdend, zoals het hoort, keerde ik terug naar huis. Ik had niks in huis, zoals gewoonlijk, maar de winkel van Mehmet op de hoek bood soelaas, en de pannenkoeken waren een geweldige troost. Ik keek drie uren naar National Geographic en toen ik zowat alles wist over het oude Egypte, viel ik in slaap, en ik droomde van Bruxelles, een gigantisch rijk vol piramiden.