Bertrand kochten rolluiken

Toen Bertrand die ochtend ontwaakten zoefden oneindige lichtdeeltjes doorheen de gleuven van hun rolluiken. In eerste instantie dachten Bertrand aan het filosofisch licht, het licht van de wijsheid, maar toen ze even later de rolluiken helemaal naar omhoog lichtten werd het duidelijk dat het hier toch om alledaags zonlicht ging. De rolluiken hadden ze een tijdje geleden gekocht bij een firma die Vandecauter Rolluiken & Veranda’s heette. Ze hadden hoegenaamd geen spijt van hun aankoop bij bovenvermeld bedrijf, hun nachtrust was er namelijk zienderogen op vooruit gegaan. Waar ze vroeger maar een 53-tal uren per nacht de slaap konden vatten – gemiddeld, weliswaar – boekten ze nu soms resultaten van niet minder dan 87 uren. Een minpunt was wel het feit dat Bertrand niet veel tijd hadden voor hobby’s doordat ze zo vaak in dromenland waren: toch vonden ze veel dingen onwijs interessant, maar dan vooral zichzelf, het centrum. Daarom hadden ze zich, een aantal maanden geleden ondertussen, een gsm aangeschaft, maar niet bij de firma die Vandecauter Rolluiken & Veranda’s heette, uiteraard. Daar verkochten ze enkel wat ze beloofden in de naam die op hun luiken stond. Waar ze de gsm dan wel gekocht hadden konden ze zich niet herinneren, maar wat belangrijker was was dat die gsm voor hén persoonlijk, Bertrand, werkte. Een persoonlijke assistent die hen verbond met het algehele, oneindig grote en contingente universum waarin wij en dan toch vooral Bertrand leefden, als het ware.

Bertrand kregen echter weinig telefoons. Na nachten van een slordige 78 uren gebeurde het frequent dat ze opstonden en te lezen kregen: ‘’geen gemiste oproepen’’. En dat terwijl ze al 54 jaren getrouwd waren. Het is daardoor dat Bertrand hun vertrouwen in een geordende en geconstrueerde wereld waren gaan verliezen. Leven op deze aardbol zónder henzelf konden ze zich niet voorstellen. Een absurde gedachte, want ook Bertrand zijn er nu niet meer. En ik betwijfel ten zeerste of iemand het gemerkt heeft.