Wojtyla (brandend actueel)

Het was zonnig toen ik op 4 april in het stadspark plaatsnam op een spierwitte bank. Zo te zien was die net geverfd, maar gelukkig al snel gedroogd door het aangename zomerweer. Ik had m'n scherpe pen voor de gelegenheid thuisgelaten. Zoals steeds droomde ik weg over de beurscijfers, het katholicisme, naakte vrouwen, de oorlog der religies en een lasagne met spinazie. Niet dat ik vegetariër was, maar af en toe kon me dat wel smaken, zo'n lasagne zonder vlees erin. De dieren waren immers m'n vrienden. Dagdromende gleden de uren voorbij als een zeepje op een glijbaan, tot ik plots wakkerschoot omdat er iemand naast me had plaatsgenomen. Oud mannetje, aangename geur ondanks z'n leeftijd, grijs haar, vreemde, traditionele klederdracht. Hij was een doner kebab aan het nuttigen, met cocktailsaus, dat weet ik haast zeker. In mijn tijd heb ik er zo namelijk tientallen naar binnen gespeeld, de meeste zelfs na middernacht. Ik besloot m'n blinde haat voor bejaarden voor deze gelegenheid toch eens te begraven en begroette de man vriendelijk. ''Hallo, oude man, hoe gaat het met u op deze zonnige aprildag ?'' vroeg ik hem. De ongelukkige had blijkbaar net z'n mond vol van de kebab en knikte dus, maar wel vriendelijk, totnogtoe was er geen vuiltje aan de lucht, weet je wel. Toen z'n kebab op was, zo'n 37 minuten later - het was een grote kebab geweest - haalde hij een boek boven. Het bleek de bijbel te zijn, en de man begon naarstig te lezen. Gezien de ettelijke minuten die al verstreken waren sinds ons laatste contact besloot ik hem nog eens aan te spreken. Z'n mond was nu met zekerheid leeg, bedacht ik. ''Wat leest u, oude man ?'', vroeg ik hem, alweer heel vriendelijk. Het valt te bemerken dat ik inderdaad al wist wat hij lezende was, maar zo gaat dat nu eenmaal in sociale situaties, of niet soms ? Nu pas viel het me op dat de man onze taal niet machtig was. Toch besloot ik m'n blinde haat voor Walen voor deze gelegenheid toch eens te begraven. Het was immers nog geeneens zeker of het Waals was wat uit z'n oude, met cocktailsaus bedekte mond kwam. Het antwoord klonk echter Russischer dan het ei dat ik die middag nog gegeten had en de roulette die we allen kennen uit de films. Ten einde raad besloot ik deze sociale situatie dan maar stop te zetten, maar alvorens te vertrekken vroeg ik toch de man z'n naam, in geval ik hem later eens zou treffen in een kroeg. ''Karol'', antwoordde hij, wat impliceerde dat deze merkwaardige man onze taal toch minstens kon verstaan. Het was dus beslist geen Waal. Ik wenkte wat voorbijgangers en samen lachten we met deze man z'n vreemde naam. ''Karol, da's een meisjesnaam'', lachten we. Het was immers goed weer, zoals gezegd, en daar vrolijkt een mens van op. ''Is je achternaam even belachelijk als je voornaam, Karol ?'', vroeg ik de oude man vriendelijk maar met een beetje spot in m'n stem. ''Wojtyla'', antwoordde de man, maar naar wat hij daar precies mee bedoelde had ik het raden.
Pas toen ik terug thuiskwam besefte ik wat me was overkomen, nadat ik z'n naam en voornaam op één of andere zoekmachine op het internet intikte. Het was de paus geweest, op clandestien bezoek in België ! Ook thuis heb ik nog heel wat afgelachen, met een kopje thee erbij, moet kunnen. Ik vermoed dat hij en Elvis nu ergens cocktails drinken op een verlaten, paradijselijk strand, waar je zoveel lasagne met spinazie kan eten als je zélf wenst, en waar Tanja Dexters weleens op clandestien bezoek komt.