Zwervende zwermen woorden en de zwemmer (Roberto)

Het werd langzaam donker toen Roberto tenslotte een beslissing had genomen. Hij had er lang over nagedacht, had er mensen over aangesproken, had er zelfs internetfora over afgeschuimd, maar nu wist hij het wel zeker: hij zou zich eens wagen aan een boek. Schrijven had hij nooit geleerd, dus een boek schrijven was misschien wat ambitieus, om niet te zeggen absurd. Nee, een boek schrijven, daar waren al genoeg mensen voor in dienst, bij allerhande redacties voor uitgeverijen en zomeer. Roberto wou beroemd, bekend en geliefd worden, simpelweg door een boek te lézen. Erg moeilijk kon dat niet zijn. Nadat hij enkele minuten stilzwijgend aan de keukentafel had gezeten met een kopje koffie waar hij tevens melk en suiker had aan toegevoegd, besloot hij maar te beginnen met enkele simpele oefeningen, bij wijze van voorbereiding voor de taak die hem te wachten stond. Beroemd, bekend en geliefd worden door het lézen in plaats van het schríjven van een boek was namelijk iets dat nog nooit gebeurd was, voor zover Roberto wist. Hij had er in ieder geval nooit iets over gelezen, net als bijvoorbeeld over slangen, de Italiaanse keuken, het moslimfundamentalisme en de drooglegging in de Verenigde Staten (jaren ’20).
Dingen die nog nooit gebeurd waren omdat niemand er ooit opgekomen is, zoals beroemd, bekend en geliefd worden door het lézen in plaats van het schríjven van een boek, zijn in veel gevallen riskant.
‘’In 80 % van de gevallen, dat lijkt me aannemelijk’’, peinsde Roberto. Het kwam er op neer een goede voorbereiding te nemen, want dit was beslist geen berekend risico.

Toen Roberto totaal vermoeid de overkant van het Kanaal bereikte ging er een gevoel van overwinning, eergevoel en zout water door hem heen. Qua voorbereiding kon dit wel tellen. Als alles goed zat zouden de inboorlingen hem nu in het Engels komen begroeten. Mensen die het Kanaal overzwemmen komen namelijk per definitie in Engeland terecht, meende hij. Maar het bleef wachten op lovende woorden, liefdevolle blikken en plaatselijke feestmalen. Het strand was verlaten. Bovendien kleurde de hemel donkergrijs, en er stak een windje op. Toch was het niet bepaald een opsteker voor Roberto, die we trouwens vanaf nu Rob zullen noemen, gewoon voor het gemak. Daar stond hij dan, moederziel alleen, op een verlaten strand, in een land waar hij nog nooit geweest was (vermoedelijk gaat het hier om Engeland, nvdr.). Z’n gevoelens van overwinning en eergevoel hadden hem samen met de rest van de wereld achtergelaten, zo leek het. Het zeezout irriteerde z’n huid. Z’n bagage had hij zelfs niet kunnen meebrengen, en intellectuele bagage had hij ook al niet. Hij had immers nog nooit een boek gelezen.

Rob ging zitten tegen de stam van een palmboom. De woorden ‘’nog nooit een boek gelezen’’ zinderden na in z’n hoofd. Dit om het verhaal wat filmischer te maken. Hij besloot, ten einde raad, een brief naar z’n moeder te schrijven om haar de situatie kenbaar te maken. Helaas was dit geen optie, gezien Rob het schrijven niet machtig was. In het begin van het verhaal gaat het daar even over. Als je niet aandachtig was in het begin of nu pas begint te lezen, kan je nog steeds even terug gaan kijken. Toch las Rob de nog onbestaande brief naar z’n moeder voor in z’n hoofd. Ook deze techniek wordt gebruikt in de meeste films. De lezer kan op die manier helemaal in de geest van het individu in kwestie binnendringen.

Rob besefte dat wat hij gedaan fout was. Spijt komt echter steeds te laat, en dat was in dit geval dus niet anders. Als spijt te vroeg zou komen, immers, zou er van spijt nooit sprake zijn, daar we de acties waar we spijt van zouden hebben simpelweg niet zouden ondernemen. Het woord ‘spijt’ zou in dat geval ook overbodig worden in onze taal, tenzij er een nieuwe betekenis aan zou worden toegekend. ‘Spijt’ zou dan bijvoorbeeld kunnen betekenen ’kameel’. Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Waarom had hij het Kanaal willen overzwemmen ? Waarom was hij zo achterlijk geweest beroemd, bekend en geliefd te willen worden door het lézen in plaats van het schríjven van een boek ? Het begon intussen lichtjes te regenen. Druppels vielen op de prachtige bladeren van de palmboom, en maakten een zacht, sereen ruisgeluid. De lucht rook vochtig. Druppels, uit de hemel gestuurd, vielen neer op het verlaten strand. Rob neuriede zachtjes. Niemand kon hem horen of zien, maar dat hield hem niet tegen. Hij neuriede verder. Als hij ooit terug in de bewoonde wereld zou geraken zou hij beslist op zoek gaan naar het melodietje dat nu door z’n hoofd spookte. Als het melodietje niet te vinden was kon hij het misschien zelf uitbrengen op plaat.

Het zoemen van een mug wekte hem. Het was plots warmer geworden, en de hemel was fel licht. Langzaam deed Rob z’n ogen open. Het strand was zonovergoten, hetzij nog steeds verlaten. De golfjes kabbelden rustig af en aan en maakten een hypnotiserend geluid. Hij voelde zich eigenlijk kiplekker. Hij stond op, en keek eens rond. Het strand zag er helemaal anders uit dan hij zich herinnerde van de vorige dag. Hij besloot maar eens wat rond te kijken op dit schijnbaar verlaten eiland en begon aan wat wel eens een lange wandeling zou kunnen worden.

wordt vervolgd ?