De ergernis bij de staart gevat

Fata Morgana is het meest verschrikkelijke programma dat ik ooit gezien heb. Onder het motto ‘laten we nutteloos geld uitbesteden aan megalomane droomprojecten die de lokale selectie van oerlelijke randdebielen een weekje zoet houden’ springen Sergio en Geena Lisa een hele week van her naar der, zenuwachtig en gespeeld spontaan, meelevend met de idioten die zich een hele week inzetten en zich hoe langer hoe meer beginnen te gedragen als vrienden en vriendinnen van bovenvermelde hoofdrolspelers. Speciaal voor dit verschrikkelijk schouwspel op zondagavond waagden zij zich zelfs aan een theme song, een feelgood nummer van het ergste soort, maar tenminste zonder taalfouten, wat doet vermoeden dat Sergio net op vakantie was toen Geena het nummer neerpende, aan haar keukentafel. Dit programma is speciaal voor mensen die naar Radio Donna luisteren, mensen die straatfeesten ‘gezellig’ vinden, mensen die een avond in het publiek van het Swingpaleis staan ‘ambiance’ vinden, mensen die Dag Allemaal lezen, mensen die normaal naar VTM kijken maar uit pure achterlijkheid doodgewoon al 52 minuten naar de verkeerde zender aan het gapen waren. Werkelijk alles komt fake over, niets wat er in de conversaties gezegd wordt is ook meer een klein beetje interessant of geloofwaardig.
Een draak van een wijf dat luisterde – als ze zelf niet aan het roepen was, tenminste - naar de naam ‘Nouche’, moest vandaag zorgen voor een ‘planetarium’. Ze wou dat natuurlijk zeker doen, indien men haar eerst nog eens vertelde wat een planetarium ‘nu weer juist is’. Toen bleek dat het iets met planeten en op teevee komen te maken had was ze dolenthousiast. De volgende dag verschenen twee draken van wijven op de afspraak, waardoor ik even vermoedde dat Nouche zich diezelfde avond nog gekloond had om deze opdracht tot een goed einde te brengen. Het spiegelbeeld bleek echter haar beste vriendin te zijn, die geheel toevallig even lelijk was als zijzelf maar tenminste al wat minder lispelde. Deze twee monsters zaten wel op dezelfde golflengte, net als de verschrikkelijke toon van hun opgehitste stemmetjes. Fata Morgana lijkt trouwens wel een reclameblok van een uur: allerhande merken worden in beeld gebracht, iedereen wil helpen omdat er een camera onder z’n neus geduwd wordt. In Gamma zijn ze dolenthousiast als de geblondeerde maar kalende Sergio binnenstapt. Onsympathieke klootzakken veranderen in goedlachse burgers die voor het eerst in jaren hun rotte tanden nog eens blootlachen. Wel jammer dat Nouche dacht dat ze in ‘Oelaart’ woonde, terwijl Sergio beweerde dat het wel degelijk in Hoeilaart te doen was. Een zekere Naomi vervolgens, die volgens mij ongeveer 18 jaar was, kreeg vast en zeker de opdracht om tien afstotelijke go-carts vol met zilverpapier te plakken. Die heetten vanaf dan plots ‘maanwagens’, en Naomi was tevreden, want de opdracht was geslaagd, én ze was met haar dreadlocks en de idioten van haar scoutsbeweging op teevee gekomen. Volgens mij waagde ze zich af en toe wel eens aan soft drugs, bij het zingen, aan het kampvuur. Haar vrienden waren het type pubers dat steevast naar Brussel trekt voor eender welke linkse optocht waar djembés weerklinken. Ze hebben allemaal een poster van Bob Marley op hun kamer hangen.
De videorecorders werkten vanavond zonder twijfel op volle toeren te Oelaart, de straten moeten er leeg geweest zijn. Tijdens het kijken vraag ik me acht keer per minuut af hoe mensen gemotiveerd kunnen worden om deel te nemen aan dit soort onzin. Ik vind geen antwoorden. Wat ik wel weet, is dat ik nog liever kijk naar Felice die Bavo Claes liefhebbend zit te pijpen in een voetbalkantine waarin net een scene van FC De Kampioenen wordt opgenomen, dan naar Fata Morgana. Op een breedbeeldscherm zelfs.