Dit zul je niet gauw in een kookboek terugvinden

Dat doet me denken aan die keer toen we allemaal samen naar een concert gingen in Duitsland. De muziek was mooi, krachtig, uniek en aangenaam, net als wij zelf. De vrouwen waren los van zeden en rondborstig, net als wij zelf dat willen. De zaal was prachtig versierd met fecaliën die van honden, geiten of zelfs andere zoogdieren konden zijn. Het concert ving aan rond half 9, net zoals de meeste Champions League wedstrijden. Meestal is het dan wel een 60-tal minuten wachten op de eerste goal, maar wat maakt dat uit, als je daar zit, tevreden met een pilsje in de hand ? De bassist was een zwarte man van begin in de 60 en was naar verluidt ooit nog een man geweest, maar daarna een vrouw, en vervolgens een man van begin in de 60. Hij had dan ook al veel ervaring opgedaan, in zowat alle milieus die je je kan inbeelden, indien je wat fantasie hebt. De universiteit van het leven was de campus waarop hij dagelijks had rondgehangen. Ondertussen begonnen mensen te applaudisseren, en ik kan ze geen ongelijk geven. Niet applaudisseren was namelijk uitgesloten, zoals bleek uit de borden die overal in de zaal waren aangebracht. In het Duits dan nog, en heel groot geschreven, in een handschrift dat me deed denken aan Arial na een avondje zuipen. Door één van die borden was het onmogelijk om de zanger op het podium te zien, maar misschien was het geen toeval, en was de man gewoon verlegen. Toen we weer buitenkwamen zetten we na een spelletje bowling in de nabijgelegen bowlinghal koers naar de nabijgelegen struisvogelboerderij. Die was echter zo ver gelegen dat we bijna terug thuis aankwamen, waardoor we concludeerden dat we misschien beter doodgewoon een DVD zouden huren uit de nabijgelegen videotheek. De keuze is daar danig groot dat kiezen een hele opgave was. We hadden wel ijsjes en nootjes toen we terug in de auto aankwamen. Vandaag de dag kunnen we daar gelukkig om lachen, alsook om andere grappige dingen, zoals komische films. De boog kan niet altijd gespannen staan, namelijk. Bij de Indianen was dat wel anders, voornamelijk in tijden van oorlog. Dan schilderden ze zich ook in allerlei felle kleuren, als camouflage of weet ik veel. Indianen hebben me nooit echt geinteresseerd. Ik tolereer ze wel, maar niet meer dan dat. Ik ben ook nog nooit in de Verenigde Staten geweest, maar daar praat ik niet veel over. Zeeziek zijn is heus geen pretje, om een tipje van de sluier te lichten. ''Zeeziek zijn is geen pretje'', vertelde ik onlangs aan een parkeerwachter. Hij keek me aan alsof hij nog maar net wakker was en zei me: ''Daar heb ik nu geen boodschap aan, ik ben net wakker''. Mijn intuïtie laat me zelden in de steek.