Een verhaaltje dat niet over een Canon-printer gaat

Alain was totaal vergeten hoe hij nu precies de straat moest oversteken. De straatstenen waren lauw van de zon die er de hele dag op geschenen had. ''Zon, dat is nu tenminste iets in het leven waar een mens niet moet voor betalen'', mijmerde diezelfde Alain intussen. Maar niemand had hem gehoord. Zelfverzekerd stapte Alain het trottoir verder over. Hij was het feit dat hij de straat niet meer had durven oversteken inmiddels vergeten, dat had hij wel vaker, zulke plotse opwellingen. Zoals die nacht toen hij niet kon slapen en ten einde raad een Dame Blanche had gemaakt voor zichzelf. Dat was nog eens een avontuur, zoiets maakt men zelden mee. Nadat A. het ijs had uitgeschept bleek namelijk dat hij geen chocolade in huis had. Of toch, excuseer, maar chocolade met nootjes voldeed niet aan z'n eisen. Even later kroop A. op z'n brommer en reed tot bij de buren, hopende dat zij hem zouden kunnen verderhelpen. Het vervelende was wel dat Alain's buren 28 kilometer verder woonden, wat wel vaker gebeurt in Australië. Maar A. woonde helemaal niet in Australië, dus als iemand je dat verteld zou hebben, kan je hem als een leugenaar bestempelen. Daar kikker je van op, af en toe iemand toespreken. Alain is toch geen Australisch klinkende naam ? Natuurlijk kon hij geëmigreerd zijn, maar dat is niet meer dan een mogelijkheid, en een mogelijkheid die in dit geval uit te sluiten is, ik kan het wel weten. We waren goeie vrienden. Toen hij bij nummer 88 aankwam bleek dat de buren op vakantie waren. Het was een buitengewone en verrassende klotenacht geweest voor Alain.