Het leven zoals het was (uit het verleden)

Mijn grootvader speelde elke zondag biljart op café. Het moet gezegd dat mijn grootvader nog erg helder van geest was, waarschijnlijk door z’n jeugdige leeftijd: hij was 33. Ikzelf was 18, wat misschien vreemd kan overkomen, maar zo waren we nu eenmaal, een beetje vreemd, ik en mijn grootvader. In onze familie was besloten geweest om één generatie over te slaan, met het oog op de besmettelijke ziekte waar ik wel eens het slachtoffertje kon van worden. Dankzij de eliminatie van één generatie ging het onze familie voor de wind. Mijn ouders mis ik soms wel, maar ergens weet ik wel dat ze toekijken, mijn levensloop mee bepalen, ondanks het ontbreken van hun existentie. Af en toe benijd ik hun zorgeloosheid. Mijn grootvader is steeds als een vader voor me geweest, maar dan in het kwadraat. Op straat werd weleens geroddeld over het ontbreken van die ene generatie, maar we trokken ons daar weinig van aan. Mijn oma, achteraan in de twintig, had een boekenwinkel voor dieren. We leefden dan ook in relatieve armoede. Het is nooit bewezen dat dieren interesse zouden hebben voor literatuur, en ik denk het ook niet, er is nooit iemand bij ons in de winkel over de vloer geweest, ook geen kat. Mijn oma schreef alle boeken die ze verkocht zelf, het waren er een achttal, in braille geschreven, voor dieren bedoeld, terwijl ik jaren heb beweerd dat haar doelgroep de blinden waren. Maar ja, je begrijpt wel dat er toch een beetje een generatiekloof was. Meer dan in andere gezinnen.
Ik denk dat mijn grootvader huisman was, het moet toch iets in die lijn geweest zijn, want hij werkte niet buitenshuis. Dit alles hield hem echter niet tegen om, zoals gezegd, elke zondag te gaan biljarten op café. Oma vergezelde hem steeds, ze vond dat dat zo hoorde, en ik bleef dan meestal thuis, in de relatieve armoede en om te zorgen dat de winkel open bleef; want je wist maar nooit. Oma las voor op café, terwijl grootvader biljartte, voor geld dan nog, maar gelukkig alleen. Hij had een echte winnaarsmentaliteit, en het weinige geld dat hij wekelijks inzette werd bijna steeds teruggewonnen. Dieren waren in het café niet toegelaten, maar oma ijverde jaren voor een dierenvergunning. Die kwam er uiteindelijk, en vanaf die dag werden er daar ook dieren geserveerd. Oma heeft nooit kunnen voorlezen voor een publiek. Nog een geluk eigenlijk, want ze was zwaar allergisch aan pels.