De rotte appel

''Ik wil dat iedereen hier verzamelt om kwart voor zonsondergang, klaar voor de tocht'', riep Vurige Eekhoorn vurig. De anderen knikten respectvol. Vurige Eekhoorn was dan ook niet zómaar iemand. Hij was dé padvinder der padvinders, en had, zo wou de legende, álle paden al gevonden, wat hem destijds de bijnaam ''GPS'' had opgeleverd. Vurige Eekhoorn vond die bijnaam maar niets. Het flatteerde hem natuurlijk wel ergens, maar hij had het niet zo voor technologische snufjes. Nee, de mens moest maar weer eens om zich heen kijken, de natuur in trekken, en in perfecte harmonie leven met de wereld ! En dat zou volgens Vurige Eekhoorn nooit lukken door een GPS-systeem, bijvoorbeeld in je BMW 7, met bovendien lederen zetels waarvoor minstens acht van onze vrienden, de dieren, hadden moeten sneuvelen. Maar goed, we dwalen af, en dat is iets wat vooral Vurige Eekhoorn zelf nooit zou aanvaarden.
Om kwart voor zonsondergang stipt kwamen de padvindertjes aan op de afgesproken plaats. Vurige Eekhoorn wachtte hen op, tevreden. De lucht had een donkerblauwe kleur, een fris windje waaide door het bos. Een paar krekels lieten zich nog horen. De nacht viel...

wordt vervolgd