Intelligent design ?

Waarom heeft God Darwin op aarde gezet ?

Meer kleur in het landschap

Toen ik vandaag het Hogeschoolplein gadesloeg, merkte ik dat ik pleinvrees kreeg, tot bloedens toe. Een vervelende kwestie, zeker in het daglicht, als iedereen meekijkt, bij wijze van spreken. Niemand kwam me ter hulp, en ook de neerslag die begon te dalen werkte me duidelijk tegen. Daaromtrent had ik de dag voordien nog een speciale uitzending gezien op de teevee: het weerbericht. ‘’Een gewaarschuwd man is er twee waard’’, had ik nog gedacht, maar toch had ik het advies van de weerdokter klaarblijkelijk in de wind geslagen. Nu moest ik oogsten wat ik gezaaid had, of niet soms ? Het regende nog steeds toen ik mijn eigen oprit opreed. De sleutel lag onder het matje, snel haastte ik me door de regen en zo naar binnen, lekker pannenkoeken eten. Dat zou inderdaad een ideaal scenario geweest zijn, ja. Maar zo ging het helemaal niet. Ik was namelijk die dag helemaal niet op het Hogeschoolplein geweest. Wat had ik daar ook te zoeken ? Sinds ze de zitbanken daar hebben verwijderd is het daar bepaald een ongezellige bedoening. Aldus was ik naar onze hoofdstad getrokken: Brussel, of Bruxelles, zoals men weleens foutief durft te schrijven op de richtingaanwijzers die je op de autostrade treft, tijdens het rijden in je auto. Op weg naar Brussel had ik naar de radio geluisterd in mijn auto, een echte volkswagen, een BMW. De liedjes die het radiostation naar mijn BMW zond door middel van de stralen uit hun zendmast stonden me allerminst aan. Ik was namelijk op weg naar Brussel, iets dat zelden gebeurt, en al zeker niet op dagen als de dag in kwestie, waarop ik meestal van het Hogeschoolplein recht naar huis rij om een dozijn pannenkoeken naar binnen te werken terwijl ik een kruiswoordraadsel oplos, en had dus wel wat ophitsendere deuntjes verwacht. Braaf volgde ik de borden waar Brussel of Bruxelles opstond, tot ik uiteindelijk niet meer verder kon rijden. Ervaring leert me dat je dan op je eindbestemming bent aangekomen. Toch loste deze stad de verwachtingen niet helemaal in: behalve een tankstation, hygiënisch bedenkelijke wc’s en een vrij kleine supermarkt had Brussel amper wat te bieden, zo bleek. En dat voor de hoofdstad van ons land. Een tegenvaller. Gelukkig had ik nog genoeg benzine, zodat ik m’n geld tenminste niet in Brussel moest opdoen. Defensief rijdend, zoals het hoort, keerde ik terug naar huis. Ik had niks in huis, zoals gewoonlijk, maar de winkel van Mehmet op de hoek bood soelaas, en de pannenkoeken waren een geweldige troost. Ik keek drie uren naar National Geographic en toen ik zowat alles wist over het oude Egypte, viel ik in slaap, en ik droomde van Bruxelles, een gigantisch rijk vol piramiden.

Negers buiten !

Een aantal negers, buiten.

Kind of lookalikes

Tom Helsen & Roy Keane.

Familiedrama

Oom Gilbert was een man met flair.
Hij zei weleens zaken als 'I don't care'
als hij ging winkelen
op de Antwerpse Meir.
Dat getuigt van z'n kennis van het Engels
en z'n talenknobbel
in hartje Lommel,
waar hij samenwoonde met z'n gezin,
z'n vrouw, kinderen en ook een Fin
die hij had leren kennen op zakenreis,
hij sprak hem aan in het Engels
en brak zo toen het ijs.
Verder hield Gilbert nog van kaarten
en van honden met meerdere staarten.
Jammer genoeg liepen er zo weinig rond,
Gilbert was dan ook niet in't bezit van een hond.
Andere dieren konden hem weinig boeien,
't geblaf van éénstaartigen ging hem waarlijk vermoeien.
Oom Gilbert was tevens een man met vermogen
en ging dan ook zelden de straat op, betogen.
Hij had immers alles wat z'n hart begeerde
ook een jacht, dat weleens in Oslo aanmeerde.
Eén ding was er, dat Gilbert nogal speet
en ook iets dat z'n vrouw hem verweet:
ooit, lang geleden, speelde hij mee
aan een veelbesproken show op teevee.
Temptation Island was daarvan de naam
en Gilbert verwierf vrij grote faam
'no kissing, no fucking', klinkende spreuken
maar 't hield hem niet tegen alle wijven te neuken.
Z'n vrouw daarentegen die keek naar de maan
en had nog geen kat daar binnengedaan.
Bij 't eerste kampvuur zag ze de beelden
ze kreeg toen veel steun, ook mensen die mailden.
Toch was ze kapot van wat ze moest zien
drie zelfmoordpogingen later en veel gegrien
werden ze allebei naar huis terug gestuurd
in Lommel, of toch ergens daar in de buurt.

Ontgoochelend

Frank Van Der Perre deed aan witte magie. Hij schuimde het hele land af in z'n goocheltruck, hij was immers tevens vrachtwagenchauffeur. Zo kwam hij in heel Europa en kon hij z'n hobby perfect combineren met z'n beroep. Z'n goocheltruck was een grote Mercedes, bouwjaar 1988. Dat was trouwens ook een goed wijnjaar geweest. Frank werd geboren in Erpe-Mere in 1972. Of dat een goed wijnjaar was is niet bekend, en evenmin belangrijk. Wat wel vaststaat is dat Frank slechts een matige magiër was. De Matige Magiër is geen boek van Suske en Wiske, hoewel het best zou kunnen. Er zijn namelijk andere allitererende boekentitels in die reeks, zoals bijvoorbeeld 'De Nerveuze Nerviërs' of 'De Kleppende Klipper'. Er zijn echter nog tal van andere voorbeelden. Er zijn namelijk honderen boeken verschenen van Suske en Wiske. Frank las geen stripverhalen, die was hij al lang ontgroeid, hij werd immers geboren in 1972. Bovendien was hij nooit het literaire type geweest, zoals wel meer voorvalt bij vrachtwagenchauffeurs. Goochelen vond hij dan weer wel leuk om te doen, hoewel het nog niet echt vlotte. Frank wilde graag leren toveren om zo z'n reizen door Europa aangenamer te maken. Kon hij toveren, namelijk, dan zou hij geeneens meer moeten stoppen op een verlaten parking om een hoertje op te pikken. Hij zou gewoon een bepaalde toverspreuk moeten uitspreken en even later zou hij verzadigd zijn. Daarna kon hij dan bijvoorbeeld een pizza toveren, of een grote doner kebab met cocktailsaus. De mogelijkheden zijn eindeloos als je kan toveren.

Dagen raad

Zou het leven niet een aantal keren leuker worden indien alle dagen verschillende namen zouden krijgen ? Door de huidige regeling wordt het elke week maandag na het weekend, waarna het dan respectievelijk dinsdag, woensdag, donderdag, vervolgens vrijdag en daarna zaterdag en zondag wordt. Raadpleeg de kalender maar als je het niet gelooft. Maar waar het mij om gaat, is dat deze huidige structuur zorgt voor wat men wel eens 'de dagelijkse sleur' noemt. Een déja-vu-gevoel overvalt me dan ook elke ochtend, gesteld dat ik niet tot 's avonds in m'n bed lag. Immers, als je na zeven dagen leven alwéér op een bepaalde dag terechtkomt, en de kansen dat je dezelfde activiteiten als de week tevoren moet ondergaan reëel zijn, dan is de pret er toch doodgewoon snel af. Het leven wordt zo een saaie, voorspelbare cyclus van slechts zeven dagen. En opnieuw. En opnieuw. ''Welke dag is het ?''. Eén van de zeven, zeker ?
Ik ijver dan ook voor een nieuwe kalender. Let op, ik ben best te vinden voor bepaalde aspecten van het systeem dat nu gangbaar is, zoals bijvoorbeeld de schrikkeljaren die om de vier jaar weer de kop opsteken. Vier jaar is nu eenmaal genoeg om te vergeten. Ook de huidige námen zijn eigenlijk wel best te pruimen: maan, zon, donder, en wat nog allemaal. Ontzettend goed klinkend en zeker leuk bedacht, maar misschien ietwat te meteorologisch getint, nee ? Niet ? Wie heeft die namen eigenlijk bedacht ? Eddy De Mey ?! Maar het is inderdaad vooral het repetitieve dat me stoort, dus, de namen van de dagen, die moeten grondig veranderen. Elke dag krijgt een nieuwe, unieke naam ! Zelfs meisjesnamen zijn - volledig politiek correct - niet uitgesloten. Morgen begin ik met het nieuwe systeem. Iedereen is vrij me te volgen en mee gebruik te maken van dit revolutionair toekomstplan waarin voortaan elke dag een nieuwe, uitdagende periode wordt waarin je dromen hopelijk mogen uitkomen. Op naar morgen, op naar sportuitrusting-in-Monaco-dag !

Oogluikend

Omdat ik vandaag zin had in voetballen, zoals in het verleden al wel eens was voorgevallen, besloot ik geen oude koeien of andere zoogdieren van bejaarde leeftijd uit de sloot te halen, maar om te gaan voetballen. Ik had namelijk al heel de week oude, zieke dieren geholpen de sloot over te steken. De jongere dieren schijnen hier minder moeilijkheden mee te hebben.