Als iemand me zoekt...

...ik rijd rondjes door het centrum van Leuven met een oude, rode VW Kever, half naakt en genietend van de aandacht van voorbijgangers. Chauffeur mét tattoeage.

Fjoes

Waarom in godsnaam schrijft iedereen Engelse woorden toch zoals wij ze horen ? Ik word er knettergek van. 'Luf joewwwww', koude rillingen krijg ik als ik het zie, en dat heeft echt niet alleen te maken met de zomertemperaturen in België.
Net opgemerkt: naar de Fuse, een club in Brussel-Zuid, wordt vanaf nu meer en meer verwezen als 'Fjoes'.
Degene die deze walgelijke trend opgestart heeft verdient een druiper, drie dagen voor zijn steniging.

Geen kippenvel meer...

Dat klopt, want Milow is zijn gitaar verloren. 'Er zijn toch ergere dingen in de wereld', hoor ik je al denken. Wel, toch niet. Er zijn geen ergere dingen in de wereld. Als jij de gitaar in je bezit zou hebben: het was grappig, we hebben allemaal gelachen, maar het wordt tijd dat je ze teruggeeft. Tenzij je geweldige songs aan het schrijven bent, uiteraard.

Ik zal het allemaal even verduidelijken:
Milow schrijft mooie liedjes. Die liedjes maken mensen gelukkig door hen bijvoorbeeld kippenvel te bezorgen of doordat ze kunnen meezingen met de mooie liedjes van Milow. Stel nu: Milow is z'n gitaar verloren. Hij kan geen mooie liedjes meer schrijven voor ons. Neem je nu voor dat dit écht gebeurd is. Wel, dan zijn we er. Dat Milow zijn gitaar kwijt is is dus de kern van het probleem. Daarom moeten we allemaal op zoek gaan naar de gitaar. En als we ze gevonden hebben, niet panikeren. De gitaar in kwestie gewoon voorzichtig vastnemen en meenemen. Hopelijk wordt de gitaar van Milow momenteel niet gegijzeld. Ik zou niet willen dat Milow een snaar van z'n gitaar in z'n brievenbus vindt deze week, met de vraag naar losgeld...

Nellyville?

Zojuist betrapte ik mezelf er weer op even tussen de Verschrikkelijke Drie te zitten zappen: MTV, Jim, TMF, en weer terug, en opnieuw. Er begint net een nieuwe clip; een jongen van in de twintig staat zich te scheren in de badkamer. Hij poetst z’n tanden. Nog steeds zit ik te gapen naar deze clip, het nummer valt me niet echt op, dus dat zal wel niet al te geweldig zijn. De jongen vertrekt thuis, wuift nog eens en begint te stappen. Hij gaat een bar binnen om iets te eten. Er komt een meisje binnen. Het meisje gunt hem geen blik. Vervolgens tekent hij iets op zijn servet. Hij wordt zichtbaar een beetje geirriteerd. Omdat de vrouwen hem niet zien staan. Een ander meisje in het café aan de overkant van de straat zit wel naar hem te staren. De jongen heeft dit niet gemerkt, heeft het ondertussen blijkbaar wel gezien in de bar waar hij zat, en stapt op. Hij pakt de bus. De andere mensen op de bus worden gefilmd. Het meisje dat eerder naar hem staarde zit blijkbaar op dezelfde bus. Ze komt naast de jongen zitten. Ze glimlacht naar hem. Hij glimlacht terug. Vier minuten later intussen, en het nummer is voorbij. Ik heb dus minstens vier minuten naar een nummer geluisterd dat mogelijk enorme rotzooi was, omdat het een simpele, normale, maar toch fascinerende clip was die er bijhoorde. Om nu maar te zeggen: zo’n dingen wil ik dus zien ! Doodgewone, zielige figuren, in de traagheid van het echte leven gevat. Saaiheid. (Als ik een actiecomité opricht krijg ik trouwens ongetwijfeld de steun van iedere 60+’er.)Op dat moment vroeg ik me af: waarom zijn 99% van ALLE videoclips verschrikkelijk slecht ? Waarom toch ? Snelle, flitsende beelden, tieten, nog meer flitsende beelden (bij voorkeur bewegen ze mee op de waarschijnlijk al even povere beat van het nummer in kwestie), en weer tieten. Af en toe een mooie auto in beeld, een paar leuke dansmoves, of een uitzinnig publiek, of een tropisch zwembad, of 26 danseressen die tegelijk staan te dansen. Daarna weer even tieten. Opvallende kleuren, flitsen, dertien verschillende outfits, stuntmensen, hoge gebouwen. Gigantische kamers met metalen deuren, studio’s, stranden. Dorpen die de naam van de artiest dragen. Dansende hoeren, geld, dure gadgets, gsm’s, moto’s, snelle voertuigen. Scooters waarmee je door de lucht kan vliegen. Geweldige lofts, feestjes, knappe deejays die opgewonden staan te scratchen. Surrealistische decors in opgewekte K3-kleuren. Mega-lichtpanelen aan de zijkanten. Nog een choreografie ernaast gegooid. Filmfragmenten, bekende vrienden die even hun stomme kop laten zien. Zwevende mensen, special FX hier en daar.
Het kan me allemaal gestolen worden want het werkt verschrikkelijk op m’n zenuwen. Met de budgetten die verkwist worden door het produceren van die commerciële draken kunnen Maradona én 85 klonen van hem hun leven lang cocaine snuiven, driemaal daags !
Werden er maar meer meesterwerkjes gemaakt zoals ‘Praise You’ van Fatboy Slim of pakweg ‘Da Funk’ van Daft Punk.

Baadt het niet, dan gaat het niet

Eén van de grappigste blogs op het interweb is toch die van Mangisa. Even reclame maken dus, misschien betaalt hij me wel een pintje daarvoor. Vuile, stinkende hond !
Verder heb ik zonet een stukje geschreven om een nieuwe samenwerking te vieren die ervoor zou moeten zorgen dat de blog van Makke eindelijk de maturiteit uitstraalt die we van een man van zijn gezegende leeftijd zouden verwachten. Ik heb 'm mijn rekeningnummer reeds doorgemaild.

Vlamingen stelen plaatsnaamborden Malawiaans dorp (bis)

komt niet uit De Standaard

De burgemeester van een Malawiaans stadje vraagt Vlaamse toeristen om te stoppen met het stelen van plaatsnaamborden uit de stad. Waarom de Vlamingen dat doen? De naam van het stadje is Kus Mijn Kloten, Ik Trap Het Af. Het plaatsje trekt altijd al een hoop aandacht van toeristen die richting Harige Balzak rijden. Veel toeristen stoppen even om een foto te maken. Volgens de burgemeester zijn de toeristen van harte welkom in de stad, maar is men steeds te zat om de borden te vervangen. Toch denkt men er niet aan om de naam van het stadje te veranderen. ,,We hebben vorig jaar een stemronde gehad over het wel of niet veranderen van de naam, en er is toen besloten de naam te houden zoals ze is'', aldus de burgemeester. Kus Mijn Kloten, IK Trap Het Af bestaat al 800 jaar. ,,Waarschijnlijk toen een meneer Kus Mijn Kloten of een familie met de naam Steek Het In Uw Reet in het dorp kwam wonen'', zo zegt de burgemeester. De bewoners van de stad kwamen pas achter de Vlaamse betekenis van hun plaatsnaam in 1992, toen Vlaamse en Nederlandse soldaten in grote getalen naar het stadje kwamen om er te huwen met plaatselijke straatarme en ongeletterde wijven.

Bio (in het Engels)

Gratts was born, just like everyone of us. His mother was a loving woman born in Belgium, whereas his father was a man, born in Belgian as well. It was this crazy mixture of male and female genes that Gratts inherited, and this mixture of cultures is probably the cause of his unconditional and early love for music. Gratts's parents were both music lovers too: they listened to the radio a lot when they were driving Gratts to school, and sometimes they even bought a cd or two, especially for birthdays. I guess this explains Gratts's rich musical background. His parents never learned to play the saxophone, the trumpet or the guitar, which is a shame, as it would fit nicely into this biography. As a result, they never played in a band called The Funk Band or anything, and thus, of course, never toured the UK. All this happened a while ago, when Gratts was still a little kid, but in the meantime, Gratts became older. Still at a fairly young age, Gratts learned how to play the piano. The mature sounds Gratts magically generated always filled the living room with sheer joy and happiness when he was practicing his wicked choons. But well... Gratts never practiced enough, as he prefered trying to be a superstar soccer player more than a piano virtuoso. In the end, he's become neither, but that's okay. Are you something ? You can always write Gratts an e-mail if you want to talk about what you have become. Gratts quit playing the piano after four years of taking lessons, looking for other exciting projects. These included going to school, growing up and becoming a sane heterosexual geezer. He started getting into electronic music at a young age, listening to Orbital, Underworld, early Daft Punk stuff, Wall Of Sound records and, mixtapes and other fairly hip stuff. He killed many friends's birthday parties by trying to get the other kids into Ken Ishii. Unfortunately, this never worked. Getting into puberty and being angry with the world, Gratts embraced the roaring and heavy sounds of drum'n'bass. His parents truly hated it, and all the other kids thought he was playing these records at the wrong speed. But he knew he wasn't. Most drum'n'bass records have to be played at 45 rpm, you know. It’s really like that. After getting tired of the industrial sounds that UK d'n'b labels were continuously busting out, he started digging in the techno crates. He liked the techno coming out at that time, and the tech-house tag that Mr C invented as he was taking over the clubs with his cocktail of house music and techno music. Soon though, Gratts discovered the more peaceful world of quirky, bumpin' and stompy sounds: house music. After hiding his drum'n'bass records in the basement for years now, he's still as much in love with house music as he ever was and will ever be. Gratts never liked 2-step / UK garage, although Mixmag told him to. He's always had a very strong opinion about his musical likings.
On a beautiful day in the city park then, Gratts was picknicking with all his animal friends. Suddenly, he heard vocal Naked Music sounding hooks and Seasons recordings records being played somewhere near. He figured the music must've been coming out of Swirl People's studio, as he was chillin' like a villain in his home town Leuven. But it quickly became clear this couldn't have been Raoul playing, as the mixing was terrible due to excessive crossfader use and frequent trainwrecks. He and the animals quietly got closer and saw a guy who would later become his beloved partner in crime: Igwaar. He and Igwaar started drinking coffee and talking about music, world politics, Celebrities Uncensored and touring the town of Leuven, something Gratts's parents had never been able to. They shook hands, let their sideburns run wild and became a crowd rocking dj pair.

Boycot

Het mooie aan fietsen is dat je lichaam beweegt waardoor er sprake is van lichaamsbeweging. Daar kan je over praten op café bij het eten van een Luikse wafel, en anders een Brusselse. Tijdens het bestellen van die wafel begon een baby te huilen, niemand wist waarom, enkel de baby, maar die liet het na de mensen in te lichten omtrent de oorzaak van de problematiek. Er stond aangename muziek op die om het uur herhaald werd doordat ze maar één audiocasette hadden in dit etablissement. Ze hadden er eigenlijk meerdere, maar daar stond onaangename muziek op - in vergelijking met de aangename toch - dus men had besloten om die muziek niet in contact te brengen met de klanten. De reden daarvoor lijkt me logisch: als de klant de muziek onaangenaam vindt, zal de algehele ervaring van het wafels eten beduidend minder leuk worden bevonden. Men zal bijgevolg minder drank bijbestellen, minder lang blijven kletsen met de vrienden (over fietsen bijvoorbeeld, of over de Gazastrook) en men zal natuurlijk ook de andere vrienden inlichten over de muziek in het etablissement die te wensen overlaat. Daardoor zullen deze mensen zelfs niet meer tot in deze zaak komen om er wafels te nuttigen, waardoor de zaak minder en minder inkomsten zal verkrijgen doorheen de tijd. (Als je wil kan je dit weergeven in een grafiek.) Wat dan weer leidt tot een geldgebrek waardoor geen investeringen kunnen worden gedaan in verband met de tuin of met een afzuigsysteem voor sigarettenrook afkomstig van L&M, Marlboro maar ook andere merken van tabak van hoge kwaliteit. Het is een schande.

Britten stelen plaatsnaamborden Oostenrijks dorp

De Standaard, dinsdag 16/08/'05

De burgemeester van een Oostenrijkse stadje vraagt Britse toeristen om te stoppen met het stelen van plaatsnaamborden uit de stad. Waarom de Britten dat doen? De naam van het stadje is Fucking.
Het plaatsje trekt altijd al een hoop aandacht van toeristen die richting Salzburg rijden. Veel toeristen stoppen even om een foto te maken. Volgens de burgemeester zijn de toeristen van harte welkom in de stad, maar is men het zat om steeds de borden te moeten vervangen.
Toch denkt men er niet aan om de naam van het stadje te veranderen. ,,We hebben vorig jaar een stemronde gehad over het wel of niet veranderen van de naam, en er is toen besloten de naam te houden zoals ze is'', aldus de burgemeester.
Fucking bestaat al 800 jaar. ,,Waarschijnlijk toen een meneer Fuck of een familie met de naam Fuck in het dorp kwam wonen'', zo zegt de burgemeester. De bewoners van de stad kwamen pas achter de Engelse betekenis van hun plaatsnaam in 1945, toen Britse en Amerikaanse soldaten in grote getalen naar het stadje kwamen.

Momentje

Hugo hield ervan om andere mensen te observeren. Hij ging de hele voormiddag op een terrasje zitten, dronk dan koffie na koffie - met een beetje melk en een half klontje suiker - en bestudeerde de voorbijgangers. De echte prachtexemplaren kregen gegarandeerd een opmerking: soms zei Hugo 'mooi zo, prettige dag verder', andere keren koos hij voor de woorden 'u ziet er vandaag prachtig uit, mevrouw'. Maar de mensen stoorden zich nooit aan Hugo's woorden, ze kenden hem stilaan, en met hem zijn gewoonte. Deze aanvankelijk dus nogal onschuldige hobby van Hugo was echter sinds kort beginnen escaleren... Hugo verzamelde opeens namelijk mensen, vreemde mensen, mensen die hij nooit ontmoet had. Hij had een grote glazen doos in z'n woonkamer laten zetten; die stond toch half leeg sinds Anita hem verlaten had... En in die grote glazen doos zette hij zorgvuldig uitgekozen mensen, die in gevangenschap met hem samenleefden. Inmiddels waren ze al met z'n drieën in die kooi, en Hugo had dan ook onlangs wat nieuwe tijdschriften gekocht en die in het kooitje gegooid samen met de diepvriesmaaltijden van dinsdagavond.
De mensen in de kooi werden goeie vrienden. De kooibevolking bestond uit twee mannen (Frederik, 24 jaar oud, en Rudy, 43 jaar oud) en één vrouw (Els, 35).

-Frederik was net afgestudeerd toen hij in januari 2002 ontvoerd werd door Hugo. Zijn hobby's voor hij in de kooi terechtkwam waren voetballen op zondagmiddag, pinten drinken na de wedstrijd en hij werkte bij een bedrijf dat computerchips fabriceerde. Op dinsdag speelde hij meestal poker met z'n vrienden. Lievelingskleur van Frederik was blauw. Andere kleuren speelden geen belangrijke rol in het leven van Frederik, hij was namelijk kleurenblind.

-Rudy werkte al 26 jaar als postbode toen hij op een mooie dag in april niet meer werd buitengelaten door Hugo. Hij deed al 8 jaar dezelfde ronde 's morgens en kende Hugo dus al wel een tijdje. Rudy had niet echt hobby's, deed niet echt aan sport, maar hield wel van sigaren roken; Rudy voelde zich aanvankelijk nogal tekortgedaan in Hugo's kooi maar heeft er inmiddels vrede mee genomen. Hij hoopt stilletjes op een relatie met Els.

-Els is de enige vrouw van het gezelschap. Ze werd ontvoerd door Hugo toen ze met haar hond ging wandelen op een avond in juli. De stad was verlaten, niemand had haar horen schreeuwen toen Hugo haar vriendelijk verzocht iets te komen drinken bij hem thuis. Els heeft het naar eigen zeggen ondertussen wel naar haar zin in de kooi, maar vindt het jammer dat ze geen contact met haar gezin van weleer mag onderhouden. Ze hield van snorkelen, op vakantie.

De mensen in de glazen woonst wachtten geduldig tot Hugo thuiskwam. Het was immers donderdag, en dat betekende dat Hugo pizza's meenam ! Het werd trouwens tijd dat hij de kooi eens ververste, en de ramen eens lapte. Ze stonden vol vingerafdrukken, vooral van Rudy. Een lavalamp sierde de woonkamer. Een grote plant hing elegant over het mensenaquarium. Nooit nog hadden ze honger, nooit nog hadden ze verdriet, nooit nog hadden deze mensen geldzorgen. Het leven buiten was niet meer dan een vage herinnering geworden.

Wordt vervolgd

Speelwerf

Een groepje graafmachines was reeds aan de opwarming begonnen toen we aan het voetbalveld aankwamen. Een grote Volvo stond vlakbij de cornervlag voorzetjes richting doel te katapulteren. Een kleine, wendbare Bobcat vuurde bal na bal hoog de netten in. Sommige pogingen strandden op de deklat, anderen op de paal. Het was een waar spektakel. Mensen stroomden toe op deze zondagnamiddag, nooit hadden we zoiets gezien. Wisten wij veel dat graafmachines ook houden van voetbal ? De bankzitters warmden mee op maar namen plaats op de bank toen de wedstrijd begon. Enkele weetjes over graafmachinevoetbal:
-elk team telt slechts 7 spelers (wegens plaatsgebrek)
-''hands'' bestaat niet, ''aangeschoten bal'' des te meer
-enkel doelmannen mogen bijtanken in de rust
-een put graven voor een ander is verboden
-er zijn geen mensen toegelaten op de veld
-alle automerken zijn gelijk
De wedstrijd eindigde op 4 - 2 voor het TGV-team.

Gratts Elementary School

''Since Gratts entered the world of the internet on June 6, 1999, with the opening of its first site on the World Wide Web, members of the Gratts community have been encouraged to explore the site, looking to take advantage of all it offers. And four years later, Gratts has begun to give the site a facelift by updating its information.''















''Gratts Library Opening Ceremonies'', foto 1.

Eindelijk een school die de leer van Gratts verspreidt ! Binnenkort loopt iedereen rond met belachelijke bakkebaarden, koopt iedereen elke maand meer platen dan hij zich kan permitteren en gaat iedereen te laat slapen. World domination !
Check de website van Gratts Elementary bij de links op rechts.

The killa

Tequila is niet verantwoordelijk voor eventuele ongevallen.

Limerick

Er was eens een jongen uit Melbourne
Die lul at alleen maar popcorn
Daardoor werd hij vet
Dat was eigenlijk nog wel vet
Want hij at alleen maar popcorn

Een nieuwe dag

Ik ben een blogger. Alles wat ik schrijf is enorm interessant, zelfs de hermetische, saaie teksten die elke dag opnieuw op het net geslingerd worden als ik me weer eens doodverveel. Over politiek zeiken is een andere passie van mij; heb ik je vandaag al voldoende meegedeeld dat het Vlaams Blok een klotepartij is en dat ik tegen racisme ben ? Just in case, daar zei ik het. Ook alle persoonlijke en intieme details die ik alle anonieme lezers in de wereld toevertrouw zijn trouwens voor iedereen relevant, grappig, en echt leuk om te lezen. Ook alle andere blogs zijn trouwens uitstekend, allemaal. Heb ik je al verteld dat ik gisteren driemaal na elkaar moest gaan zeiken ? Dat kwam omdat ik een zestal pintjes gedronken had. Hopelijk komen er weer allerlei reacties van andere bloggers op dit stukje literatuur. Ik schrijf ook graag onbeduidende subjectieve filmrecensies om duidelijk te maken of een film goed of niet is. Dat andere mensen iets hebben aan mijn schrijfsels, weet ik wel zeker. Ik vergat je trouwens nog te vertellen dat mijn kat Vanille gisteren buikloop had. ''Teveel ijsjes gegeten zeker?'', lachten ik en mijn vader, maar de kat zei niets terug, dus de pret was er snel af. En dat voor een mop die op twee niveaus werkt, reken zelf maar uit. Als blogger vind ik het leven trouwens bijzonder interessant, en waan ik me voortdurend een hoofdpersonage in één of andere serie als 'Sex & The City'. Ik rook ook sigaretten als ik hier zit, te schrijven, en beeld me dan in dat er een serie over mij gaat. En dat er mensen ook effectief deze bedenkingen lezen. Wat me ook typeert is mijn fascinatie voor alles wat nieuw is: nieuwe gsm's, nieuwe digitale fototoestellen, en meer van dat. Telkens ik me een nieuwe gadget in huis haal zet ik er een foto van op m'n blog. Jullie kunnen dan reageren, bijvoorbeeld met ''wow, hoeveel megapixel???'' of ''ja nu zulde wel toffe fottos kunnen pakken op de festivallekes eh LOL''. Hoe platter het taalgebruik, hoe meer ik geniet van de vriendschappelijke toon van de reacties. Laatst ging ik naar een familiefeest; ik geniet er immens van om alle stomme gebeurtenissen die daar plaatsvonden uitgebreid op het net te zetten voor jouw leesplezier. Daarbij hanteer ik bij voorkeur het verkavelingsvlaams, bijvoorbeeld op deze manier: ''ons bomma had zich nog verslikt in ne scampi!''. Soms post ik ook mopjes, die bij voorkeur nogal flauw zijn, want de eerder grappige zaken zijn toch niet aan mij besteed. Zonder honderden idiote smileys is een blog trouwens niet compleet ! ;-) Voor de rest is het leven natuurlijk een geschenk van God, en ben ik Hem dankbaar voor elke nieuwe dag waarop ik ontwaak.

Antibiotica

Bloggen is kut.

Iedereen blogt, maar leest er eigenlijk nog iemand ?

Consternatie

Er zit mij de laatste tijd toch iets dwars: Louis. Louis, dat lees je goed. Wie of wat Louis is ? Wel, Louis is een op het eerste zicht doodgewone kerel uit P., een gat in West-Vlaanderen waar mensen nog spreken alsof het de bedoeling was dat niemand hen zou verstaan. Dit sujet doet soms feestjes in café Apero op één welbepaalde vrijdag. Maar ik weid uit, het vorige is helemaal niet van belang. Wat me dwarszit, is dat Louis eigenlijk hoogst getalenteerd is, en intelligent, en bovendien enorm grappig. Dat is natuurlijk leuk voor hem, en soms zelfs misschien voor de andere mensen, maar ik ben het beu. Hij is zo gevat, aantrekkelijk en opmerkelijk dat de rest van ons mannen eigenlijk beter gewoon thuis kan blijven en een boek lezen, want tegen hem kan niemand op. Beeld je dus maar in, dat je op vrijdagavond besluit om een stapje in de wereld te zetten, maar dat je merkt dat opeens - juist ja - die Louis opduikt. Dan is je avond compleet vergald. Er rest je dan nog te trachten jezelf te meten met deze God, je op te trekken aan zijn aantrekking op wijfjes, mee te praten met hem over zware politieke kwesties, maar uiteindelijk, uiteindelijk is er niets aan te doen. Louis gaat met de pluimen lopen, altijd, steeds weer. En wij moeten hem gewoon proberen te evenaren.
Ik hoop dat Louis deze tekst te lezen krijgt. Iedereen heeft lang moeten leven met dit probleem zonder dat het bespreekbaar was. Een taboe dat over de Oude Markt sluimerde, een vervelende aanwezigheid als een muggenbeet waaraan we niet mochten krabben... Louis, je bent absoluut geweldig, zó geweldig zelfs dat het echt voor niemand een pretje is. Wisten wij veel dat mensen die geweldig zijn soms een probleem vormen ? Ik zou, in naam van mezelf en nog een 88-tal andere mensen, wel willen vragen om ons en tijdje gerust te laten... Blijf uit de buurt. Hou je bezig. Ga eens op reis, ofzo, scheer je weg ! Vlucht naar het buitenland, voor mijn part. Ik geloof dat de vliegtuigtickets van Siena in aanbieding zijn. Laat ons met rust, voor een jaartje. Dank u.