Klassieke literatuur

Toen ik na een paar uur zwoegen terug buitenkwam zag alles er nog net hetzelfde uit als voorheen. De wereld was geen sikkepit veranderd, en ik evenmin. Ik was misschien wat bijgekomen - ik had enkele sandwiches naar binnen gespeeld - en zou misschien wat minder lang leven - ik had enkele sigaretten gerookt - maar echt fundamentele veranderingen hadden niet plaatsgevonden. Dit deed me dan ook geenszins denken aan 'Metamorphoses', een werk van de schrijver Ovidius, maar het deed me evenmin aan andere boeken denken eigenlijk, om daar eerlijk in plegen te wezen. ''Vond je het leuk binnen?'', vroeg iemand onbelangrijk me, en haar naam was ik dan ook al lang vergeten. Ik antwoordde niet op de vraag die de onbelangrijke mij stelde, ik had immers wel betere dingen te doen. Wát dan precies kon ik niet precies bepalen, maar dat kwam goed uit, ik was namelijk tamelijk vermoeid van de vele uren die ik binnen had doorgebracht. Ik kreeg plots echter telefoon en converseerde een zestal uren met een heel belangrijk iemand waarvan ik de naam dan ook onthouden heb: Alfons. Gelukkig voor hem belde hij in de daluren.

Een wijs man zei ooit eens...

Deze keer wagen we ons aan een beetje Flenglish in ''Een wijs man zei ooit eens...'' .


''I have them five minutes suffered in my scrotum stabbed.''


Maar wat betekent dit precies ? En welk wijs man nam deze woorden ooit in de spreekwoordelijke mond ?
Dat verneem je volgende keer in ''Een wijs man zei ooit eens... '' !

Duidelijke taal

''Wat ik van W. en E. denk is mijn zaak'', dacht ik toen ik naar huis liep, ''en het maakt helemaal niet uit wat anderen daarvan denken''. En ik had gelijk ook.

Had ik maar de energie om ook nog te stofzuigen..

Op locatie

Een post live vanuit Hotel Binnenhof, alwaar ik vannacht Kris Custers verblijd met mijn voortdurende en langdurige aanwezigheid.

Koen Wauters was dan weer niet aanwezig. De afwezigen kregen ongelijk.

Uit de privésfeer van een eskimo

Noot: de originele tekst werd voor deze publicatie vertaald naar het Nederlands.

Dinsdag
Liefste dagboek,
Het was vandaag alweer onmenselijk koud. Ik zal er werkelijk nooit aan wennen ! Rond 14u12 moest ik trouwens hevig urineren. En het valt echt niet mee om in deze koude je ding uit je broek te halen, dat kan ik je wel verzekeren. Met 'ding' bedoel ik uiteraard penis. Je kan een kat uiteindelijk beter een kat noemen, vind je ook niet ? (Niet dat hier veel katten leven, trouwens, maar als er zouden zijn zouden we ze ongetwijfeld doodknuppelen om er soep of een sofa van te maken.)
Wat weinig mensen echter weten, is dat wij eskimo's een speciaal gat in onze broek hebben, ten behoeve van onze behoeften. Zo gaat het een stuk sneller en lijden we aldus minder kou, liefste dagboek. Uiteindelijk dan maar tegen de muur van de aanliggende iglo gaan pissen. Er ontstond een heftige burenruzie toen bleek dat er een stuk uit z'n carport was weggesmolten. Gelukkig heb ik veel meer buren dan m'n buren, we hebben hen dan ook eens stevig aangepakt. Fysiek geweld is een alledaags fenomeen in onze eskimogemeenschap, net als burenruzies, behoeften doen en iglo's overigens. Carports zijn eerder zeldzaam.
's Avonds wat teevee gekeken. Brugge speelde nul - nul gelijk tegen Lokeren, Anderlecht won dan weer met drie - nul. En zo kon iedereen toch weer tevreden onder de spreekwoordelijke wol kruipen, terwijl ik weer kou moest lijden...

Herbert

Herbert, Matthew, zaterdag in Antwerpen.

Een aanzet tot discussie

-er zijn mensen die amper meer weten dan het feit dat de aarde rond is.
-het is belangrijker te beseffen dat communicatie soms onmogelijk is dan toch proberen te communiceren.
-als je niet weet welke pizza te kiezen, neem dan een quatro stagioni, daar ligt vanalles op.

Een enorm korte maar desalniettemin geweldig interessante post

...over dolfijnen dan nog !

Een selectie van welgeteld 9 handige leugentjes...

...te gebruiken in het dagelijks leven, uiteraard om bestwil. Situaties zelf uit te kiezen, gebruik op eigen verantwoordelijkheid. De organisatie is niet aansprakelijk bij eventuele ongevallen.

1. ''Het regende zo hard dat ik niet wakker ben geworden.''
2. ''Dit is geen overval, we zijn bezig met een kortfilm.''
3. ''Ik dacht dat ik aan Tourette leed.''
4. ''Ik volgde slechts bevelen op van hogerop.''
5. ''Bedwateren is heel normaal voor een adolescent.''
6. ''Ze hebben iets in mijn drankje gedaan!''
7. ''Ik dacht dat het een watergeweer was.''
8. ''50 Cent is immers een vriend van mij.''
9. ''Ze zag er echt al 12 uit.''

Roken bij jeugdige rakkers en het verkeer (uit de toekomst)

Ieder jaar opnieuw sterven honderden kinderen op onze wereld in het verkeer. Dat is een heel betreurenswaardig feit, en is het gevolg van vele factoren.
De meeste slachtoffertjes vallen als het donker is, d.w.z. in de winter, of gewoon ’s nachts, bijvoorbeeld ook in de zomertijd. Het grootste probleem blijkt hier zichtbaarheid te zijn. Het is namelijk niet altijd even evident voor de sterkere weggebruiker om de zwakke weggebruikers (en dan vooral de kinderen!) te onderscheiden in een donkere omgeving.
Door de beveilingprocedure bij auto’s die zich de laatste jaren manifesteert, worden auto’s steeds veiliger voor de inzittenden, als het ware een soort tank, gemaakt om de sterke weggebruiker te beschermen tegen de kwaadaardige buitenwereld. Stevigere deuren, betere bumpers, en een hele resem andere snufjes. Het probleem hier is wel dat de auto op zich des te gevaarlijker en dodelijker wordt voor die ‘buitenwereld’: de zwakke weggebruiker, de voetganger, en dan vooral – juist ! – de kinderen !
Ik verdenk de autoconstructeurs dan ook van een project waarin het erop aankomt zoveel mogelijk jeugdige slachtoffers te maken. Een bloederige politiek, die de vergrijzing in de hand werkt; want, uiteraard, kinderen hebben het kapitaal noch het verstand om zich van een auto te bedienen! Merken als Audi en BMW, maar ook Japanse multinationals op de automarkt kunnen kinderen missen als de pest, want geld is nu eenmaal het enige waar het in deze consumptiemaatschappij om draait.
Het werd dan ook grondig tijd om de maatschappij in te lichten over dit probleem, en de omvang ervan. Tegen deze grote bedrijven vechten is natuurlijk bijna onmogelijk; het probleem kan amper voorkomen worden, het enige wat we kunnen – samen, voor de kinderen! – is de wonden die al veroorzaakt zijn proberen te helen.
Zoals ik in het begin van dit betoog al aangaf ligt het probleem vooral bij de zichtbaarheid van onze kleine rakkers. Maar denk eens even mee: als alle kinderen in de wintermaanden en op – bijvoorbeeld, want ik sluit herfst- noch lentenachten niet uit - zomernachten nu eens een opvallende, gele of oranje jas zouden dragen ? Zou dat geen oplossing zijn ?
In de praktijk is echter gebleken dat deze oplossing niet haalbaar is: opzichtige gele of oranje jassen dragen wordt namelijk gezien als zijnde belachelijk, of een vroege outing van homoseksualiteit. In beide gevallen echter resulteert het dragen dezer jassen in pesterijen om en rond de speelplaats, en eventueel bij de jeugdbeweging, in de sportclub, of in de muziekacademie. Een opzichtige jas in oranje of geel van een beter kledingmerk als O’Neill kost trouwens al gauw een 200 euro, wat budgettair niet voor iedereen haalbaar is.
De beste oplossing lijkt me dan ook om kinderen van jongs af te leren roken. ‘Maar roken is ongezond’, hoor ik de lezer al roepen. Roken mag dan wel ongezond zijn, het is wel een pak gezonder dan onder een ultrabeveiligde Audi-tank terechtkomen ! Bovendien roken vele ouders, en een drietal sigaretten per dag zouden moeten volstaan om het kind een veilige – en aldus aangename – dag te bezorgen. Ook de factor pesterijen wordt hierdoor volledig uitgeschakeld, want roken is een statussymbool in de lagere school, maar ook daarna, in het secundair onderwijs. Wie rookt, hoort erbij, wie niet rookt niet (en loopt bovendien ook het risico om vroegtijdig om te komen in het verkeer ten voordele van enkele mensen die letterlijk over lijken gaan, op hun tocht richting kapitaal). Onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen die vroeg beginnen roken door hun omgeving worden bewonderd, en in de regel meer geapprecieerd worden dan kinderen die níet roken.
Indien een kind een drietal sigaretten per dag rookt – op de spitsuren weliswaar, en in eventuele andere gevaarlijke situaties in het verkeer – loopt het minder risico, dankzij het gezellig smeulende indicatielichtje dat hij of zij in de hand heeft.
Drie sigaretten per dag – of iets meer als het een lange en onveilige tocht doorheen de verkeersjungle is – komt neer op 3 x 7 = 21 sigaretten per week. Het is natuurlijk aangewezen het kind steeds te voorzien van enkele ‘’noodsigaretten’’, voor als het bij de tocht naar huis bijvoorbeeld steeds voor een rood licht komt te staan, waardoor de reis wordt verlengd, of bij schooluitstapjes waarbij het kind wordt blootgesteld aan de gevaren van een verkeerssituatie.
21 sigaretten per week, dat is dus ongeveer één pakje per week, 3,75 euro, in het slechtste geval weliswaar, want rokers kunnen hun kinderen zélf voorzien van enkele heerlijke en veilige sigaretjes, voor hun kroost het ouderlijk huis verlaat.
52 pakjes per jaar – rekent u zelf maar uit – is ook beduidend goedkoper dan jaarlijks tot aankoop van een kwalitatieve, opzichtige gele of oranje O’Neill jas over te gaan. Bovendien gaat een jas lang niet altijd een jaar mee, want onze kleine kapoenen maken vele avonturen mee die kunnen zorgen voor een vroegtijdige beschadiging van hun kledij !
In ieder geval, ik geloof dat mijn taak erop zit. Het is nu slechts aan u om een beslissing te nemen; en doe het alstublieft, zo snel mogelijk. Denk aan onze toekomst. Denk aan onze kinderen…

Het weiland

Verschillende dagen later, dingen beseffende die nu pas bewezen waren, puur wetenschappelijk dan, is het verbazend hoe moeilijke taal toch makkelijke betekenissen snel onthult. Dat was altijd z'n mening geweest, en ook nu kwam ze weer bovendrijven. Het werd nog een leuke zondagnamiddag voor de rest, buiten misschien het feit dat er geen ontwikkelingen waren geweest in de kidnapping, en natuurlijk omdat onze thuisploeg verloor met 4-1. Enkele uren later was iedereen dat echter al vergeten, lijkt me. Dertien in een dozijn !

Geen post vandaag

Zie titel

PS: wegens omstandigheden.

''Luchtig zou ik ze zeker niet noemen!''

Een eerlijke postbode uit de provincie Oost-Vlaanderen - die overigens anoniem wenst te blijven - over de pizza's bij Pizza Hut.

Hunter S. Thompson

Hunter S. Thompson (Hunter Stockton Thompson), de controversiële journalist en auteur van ondermeer ‘’Fear and Loathing in Las Vegas’’, beroofde zichzelf op 20 februari 2005 van het leven. De zelfdoding gebeurde door middel van een geweerschot, aangebracht in het hoofd. De feiten vonden plaats in Colorado. Hij had een telefoongesprek met z’n vrouw Anita op het moment van z’n dood.
Thompson werd vooral bekend door z’n flamboyante journalistieke stijl. Deze ‘’nieuwe journalistieke stijl’’ werd later door Thompson zelf ‘’gonzo journalism’’ gedoopt, naar zijn vele openlijke verwijzingen naar drugs en alcohol. Naast Thompson stonden Tom Wolfe en Gay Talese mee aan de basis van deze stijl in de jaren ’60. Typisch is het vervagen tussen fictie en non-fictie en een meer verhalende, subjectieve manier van schrijven. De stijl kreeg veel navolging.
Thompson werd gezien als één van de voorvechters van de vrije meningsuiting en nam zelden een blad voor de mond als hij in de media verscheen. Hij stierf op 67-jarige leeftijd.

De rotte appel

''Ik wil dat iedereen hier verzamelt om kwart voor zonsondergang, klaar voor de tocht'', riep Vurige Eekhoorn vurig. De anderen knikten respectvol. Vurige Eekhoorn was dan ook niet zómaar iemand. Hij was dé padvinder der padvinders, en had, zo wou de legende, álle paden al gevonden, wat hem destijds de bijnaam ''GPS'' had opgeleverd. Vurige Eekhoorn vond die bijnaam maar niets. Het flatteerde hem natuurlijk wel ergens, maar hij had het niet zo voor technologische snufjes. Nee, de mens moest maar weer eens om zich heen kijken, de natuur in trekken, en in perfecte harmonie leven met de wereld ! En dat zou volgens Vurige Eekhoorn nooit lukken door een GPS-systeem, bijvoorbeeld in je BMW 7, met bovendien lederen zetels waarvoor minstens acht van onze vrienden, de dieren, hadden moeten sneuvelen. Maar goed, we dwalen af, en dat is iets wat vooral Vurige Eekhoorn zelf nooit zou aanvaarden.
Om kwart voor zonsondergang stipt kwamen de padvindertjes aan op de afgesproken plaats. Vurige Eekhoorn wachtte hen op, tevreden. De lucht had een donkerblauwe kleur, een fris windje waaide door het bos. Een paar krekels lieten zich nog horen. De nacht viel...

wordt vervolgd

Ze maken er bier van en hij heeft een stomme hond

Gerst Verhulst*


*Hahahaha

Ik heb gisterenavond ongeveer acht pintjes gedronken

Van Stella.
2 PPD blijft de norm.

PS: zie titel

Het leven zoals het was (uit het verleden)

Mijn grootvader speelde elke zondag biljart op café. Het moet gezegd dat mijn grootvader nog erg helder van geest was, waarschijnlijk door z’n jeugdige leeftijd: hij was 33. Ikzelf was 18, wat misschien vreemd kan overkomen, maar zo waren we nu eenmaal, een beetje vreemd, ik en mijn grootvader. In onze familie was besloten geweest om één generatie over te slaan, met het oog op de besmettelijke ziekte waar ik wel eens het slachtoffertje kon van worden. Dankzij de eliminatie van één generatie ging het onze familie voor de wind. Mijn ouders mis ik soms wel, maar ergens weet ik wel dat ze toekijken, mijn levensloop mee bepalen, ondanks het ontbreken van hun existentie. Af en toe benijd ik hun zorgeloosheid. Mijn grootvader is steeds als een vader voor me geweest, maar dan in het kwadraat. Op straat werd weleens geroddeld over het ontbreken van die ene generatie, maar we trokken ons daar weinig van aan. Mijn oma, achteraan in de twintig, had een boekenwinkel voor dieren. We leefden dan ook in relatieve armoede. Het is nooit bewezen dat dieren interesse zouden hebben voor literatuur, en ik denk het ook niet, er is nooit iemand bij ons in de winkel over de vloer geweest, ook geen kat. Mijn oma schreef alle boeken die ze verkocht zelf, het waren er een achttal, in braille geschreven, voor dieren bedoeld, terwijl ik jaren heb beweerd dat haar doelgroep de blinden waren. Maar ja, je begrijpt wel dat er toch een beetje een generatiekloof was. Meer dan in andere gezinnen.
Ik denk dat mijn grootvader huisman was, het moet toch iets in die lijn geweest zijn, want hij werkte niet buitenshuis. Dit alles hield hem echter niet tegen om, zoals gezegd, elke zondag te gaan biljarten op café. Oma vergezelde hem steeds, ze vond dat dat zo hoorde, en ik bleef dan meestal thuis, in de relatieve armoede en om te zorgen dat de winkel open bleef; want je wist maar nooit. Oma las voor op café, terwijl grootvader biljartte, voor geld dan nog, maar gelukkig alleen. Hij had een echte winnaarsmentaliteit, en het weinige geld dat hij wekelijks inzette werd bijna steeds teruggewonnen. Dieren waren in het café niet toegelaten, maar oma ijverde jaren voor een dierenvergunning. Die kwam er uiteindelijk, en vanaf die dag werden er daar ook dieren geserveerd. Oma heeft nooit kunnen voorlezen voor een publiek. Nog een geluk eigenlijk, want ze was zwaar allergisch aan pels.

Zebrapad

''Haat en liefde liggen zo dicht bij elkaar'', zei het oude vrouwtje dat ik had helpen oversteken. Deze uitspraak verraste me enigszins, het oude vrouwtje had immers verder nog niets gezegd, en al zeker niet iets dat zo zwaarwichtig was als deze uitspraak. Ik begreep niet waar ze heen wilde met deze uitspraak. ''Waar wilt u heen met deze uitspraak ?''; vroeg ik haar dan ook, zeer beleefd, om een goeie indruk na te laten. ''De andere kant van de straat'', antwoordde ze, ''en daar zijn we inmiddels aangekomen, dus laat me los, schurk!''.
Met deze woorden draaide ze zich om en liep de andere richting uit. Omkijken deed ze niet meer, wie ze was weet ik nog steeds niet, en zelfs niet of dit wel echt gebeurd was. Het is ook al zo lang geleden. Ik denk ook niet dat dit avontuur me veranderd heeft, uiteindelijk. De dag erna ben ik naar Argentinië verhuisd, daar had ik beter over geschreven, lijkt me. Misschien volgende keer!

Spreuk van de dag / nacht

Beter een goeie buur dan een verre vriend.

Het pretpark

Het is inderdaad als op een roetsjbaan zitten, of misschien op de trein. Van links naar rechts, en opnieuw, en opnieuw, we blijven vooruitgaan, en je kan er niet uit. Het wordt saai. Je denkt, zit ik wel juist ? Is dit wel wat ik zocht ? Gaan we de goeie richting uit ? Weer kijk je van links naar rechts, je wordt wat misselijk, je krijgt braakneigingen. Wat een tijdverlies is dit, je wil eruit ! Maar iedereen schijnt plezier te hebben en blijft verdergaan, alleen jij vindt het blijkbaar niet leuk. Je probeert je irritatie te verbergen. Zijn we er nu eindelijk bijna ? Nee hoor, nog niet, hoewel het einde nu toch begint op te doemen. Hoeveel tijd heb je nu al verloren ? Je weet het niet meer, want je bent vergeten te kijken hoe laat het was toen je aan de rit begon. ''Ik kom nooit meer naar Walibi'', zeg je tegen jezelf. ''Dat zullen we nog wel eens zien'', antwoordt een kangoeroe wanneer je eindelijk mag uitstappen.
Een beetje zoals deze tekst.

Ongezonde fictie

Niet zelden vragen mensen mij, ''Heb je een scherpe pen ?''. Zo ook die welbepaalde ochtend die ik voor het gemak slechts gisterenochtend zal noemen, in het stadspark, omstreeks 16u43, stipt. Een arabisch type naderde mij, en in plaats van het gebruikelijke ''Heb je soms vuur voor me ?'' vroeg hij me ''Heb je een scherpe pen ?''. Iemand moest hem ingelicht hebben, ik had hem namelijk nog nooit eerder gezien, maar nu zag ik hem uiteraard wel, hij stond namelijk vlakbij me en ik heb enorm goeie ogen. Het zit in de familie.
In ieder geval, gelukkig had ik m'n pen ook op zak, gezien de gestelde vraag. Ik heb vervolgens dan maar zonder aarzelen uitgehaald en ramde m'n vlijmscherpe vulpen in z'n linker bovenarm, bij wijze van antwoord. Dat deed lelijk pijn, kan ik wel vermoeden, gezien de verschrikkelijke goddeloze kreten die de arme man deed weerklinken door het anders zo vredige park, en dan vooral op een gisterenochtend. Eendjes en anderen schrokken op door de vreemde woorden.
Volgende keer laat ik m'n pen toch gewoon thuis.

Ik heb enorm veel kippensoep gegeten

Zie titel

PS: van Knorr

Eventueel

Eventueel is een geweldig woord. Het geeft een volwaardig antwoord op alle vragen, maar laat de vragende persoon toch in het ongewisse. Een beetje zoals ''misschien'', maar dat is niet zo goed als ''eventueel'', vind ik persoonlijk. Vanuit ''eventueel'' schuilt een kracht die niet in ''misschien'' terug te vinden is. Het laatste klinkt namelijk erg onzeker.

Voor de rest schiet er me slecht weinig interessants te binnen. Wat een verlies !

Dan maar wat onzin..

Het helse leven van een …

Deel 1: het leven is een ware hel voor een boswachter

Twee mannen, André en Paul, resp. bos- en parkwachter, blikken terug op de job die ze het grootste deel van hun leven beoefenden. Een interessant gesprek begint…

André was boswachter. Gelukkig had André veel geduld, waardoor het wachten hem nog vrij goed beviel. Zijn verwachtingen waren elke dag hooggespannen als hij aan het wachten begon, ’s morgens, na het ontbijt. Dan begon het allemaal…want een interessante job was het echter wel : het wachten in de fauna & flora, het was steeds weer wat anders. Nu eens verwachtte je een eekhoorn, dan weer een hert, en eventueel een andere keer een ander zoogdier. Zelfs reptielen zouden meer dan welkom zijn in het bos. Maar de verwachtingen werden slechts zelden ingelost…

André vertelt : ‘’Soms wachtte ik uren in het bos, op een eekhoorn. Ik zou zelfs al tevreden geweest zijn met iets wat erop leek !! Maar meestal leverde het lange wachten bijna niets op, niets, om het zo te zeggen. Zelfs herten heb ik amper gezien. Misschien ligt het aan mijn winderigheid: de dieren zijn absoluut gesteld op rust, en ik maak soms nogal veel kabaal, vooral na de kersentaart van mijn moeder liep het wel eens uit de hand’’.

Paul, een jeugdvriend van André, was parkwachter. Maar dat bleek niet veel interessanter te zijn, volgens André.
‘’Paul had ook nooit iets te beleven. Er was wel meer leven in het park, dat geef ik graag toe. Maar qua fauna & flora was het bos dan weer wat anders !
Paul zag de kinderen vaak spelen in het park: op de schommel, de glijbaan. Af en toe de draaimolen…en dan eventueel daarna de eendjes eten geven. Het kon allemaal, en zelfs in verschillende combinaties. Maar meer dan afwachten kon Paul uiteindelijk ook niet doen, hé.’’
Paul beaamt de hele historie : ‘’Ja, het was niet altijd even aangenaam, mijn job. Maar toch, als ik opnieuw zou mogen beginnen, ik zou niet twijfelen tussen enerzijds het bos en anderzijds het park! Het zou in elk geval weer het park worden!’’, roept Paul enthousiast.
Ook Paul had nooit enige eekhoorn kunnen onderscheiden : ‘’De kinderen maakten vaak veel lawaai in het park. Ik denk dat de oorzaak daar te zoeken is. Verder heb ik ook een permanente keelontsteking, waardoor ik wel eens moest hoesten. Dat schrikt ook af ‘’.

André wordt onderhand wat emotioneler, merk ik.
‘’Wel spijtig dat het zo’n eenzame job is, dat boswachter zijn’’, mijmert André, ‘’want ik ben eigenlijk een heel sociale man. Ik kom en kwam ontzettend graag onder de mensen. Dus dat is toch wel spijtig, eigenlijk…’’
Ik kan het niet nalaten te vragen hoe André er ooit op gekomen is om in het boswachtersvak te stappen.
‘’Ik was altijd en overal uren te vroeg!’’, lacht André. ‘’Daardoor was ik het wachten onderhand wel gewend. Ik denk dat de klokken bij ons thuis fout stonden ofzo, maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het zou best wel kunnen, nu ik er zo over nadenk, want mijn vader was de enige blinde klokkenmaker van heel het land. Daar heeft hij indertijd veel prijzen mee weggekaapt ! Op de duur begon ik wel iets te vermoeden natuurlijk, maar het te vroeg zijn is met de jaren een gewoonte geworden, denk ik.’’

Zijn de heren nu, na hun carriere in de gezonde buitenlucht, met iets bezig ?
‘’Ik was een sitcom aan het schrijven, over het spannende leven van een parkwachtersgezin in Australië. Met eventueel als held een huisdier. Een kangoeroe, om maar wat te zeggen. Maar de VRT heeft me bedrogen !’’, vertelt Paul teleurgesteld. ‘’Ze hebben de naam voor mijn reeks, W817, gebruikt voor iets heel anders. Ik heb het script nooit meer teruggezien, en nooit meer iets van Frank DeBoosere noch Felice gehoord !’’
Verder staan André en Paul tegenwoordig op de Koninklijke Wachtlijst, wat een hele eer is. Om het even over een andere boeg te gooien vraag ik de heren waarvoor de wachtlijst in gebruik is.
‘’Dat weten we nog niet ’’, verklaart Paul. ‘’Ja, het is wachten geblazen’’, gaat André verder. ‘’Maar wat wél zeker is, is dat we eropstaan, en dat kan niet iedereen zeggen!’’
Het is inderdaad slechts achttien ex bos- en parkwachters uit het arrondissement deze eer gegund, vernam ik later.

‘’Ik spreek de taal van de dieren’’, gaat André gezwind verder. ‘’Hoewel ik daar ook niet zeker van ben, hoor. Het is eerder een gevoel, intuïtie. Want uiteindelijk, veel dieren kom je ook niet tegen in het bos. Dat aantal kan wel is lelijk tegenvallen! Zeker in de winter.’’
‘’Het leven van een boswachter is een hel’’, vult Paul aan.
Ik beslis om het gesprek hier te beëindigen, en bedank de twee mannen uitbundig voor hun interessante uiteenzetting. Ik hoop dat, na het lezen van dit, vele jongeren toch beseffen dat deze baan toch niet zo saai is als vaak wordt beweerd, en zelfs best opwindend kan zijn. Trek de natuur in !

‘’Komen we nu op teevee?’’, vragen André en Paul zich af na het gesprek.
Afwachten, mannen.

De première

Daar gaan we dan, een nieuwe blog, en dan nog wel één die hoogst waarschijnlijk niet veel zal toevoegen aan het overvolle interweb. Nee, deze blog is eerder een uitlaat voor hopen onzinnigheden. De vraag is echter al hoe frequent ik zal zorgen dat er hier iets te lezen valt. Eén keer per week ? Twee keer per dag ? We zullen zien.
En af en toe zal ik ook wat uitweiden over muziek draaien en allerhande DJ's, ik beloof het niet, maar toch.

Ik heb trouwens een tijdje geleden een heel slechte film gezien. De naam ben ik intussen vergeten, en gelukkig maar, want ik zou 'em niemand aanbevelen. En moest ik de naam nog weten zou de kans groter zijn dat ik, in een mindere heldere bui, de film bij naam zal noemen bij een onwetend slachtoffer met de woorden ''Een aanrader !''. Maar goed, de naam ben ik dus kwijt, alsook het verhaal. Ik denk dat Brad Pitt wel meespeelde, maar het kan ook die andere geweest zijn. De tijd dringt ondertussen, want mijn maag maakt zich meester over mijn lichaam en wacht op de woorden ''ne spaghetti voor mij'' (die kent ze al).