De geschiedenis van Verstoppertje

De zomer is weer aangebroken. De mensen komen weer op straat, in de tuin, op het balkon. Ze bakken vlees op zelf aangestoken vuren en nodigen daarbij hun vrienden uit, om hen te bewijzen dat ze het vuur nog steeds de baas zijn, duizenden jaren nadat dat voor het eerst gebeurde. Na het eten dreigt het gezellig samenzijn echter wel eens saai te worden. De gesprekken vallen stil. Pijnlijke stiltes spoken doorheen de zwoele avondlucht. Op zo'n moment is Verstoppertje° het ideale spel voor uw gezelschap, jong en oud !

Verstoppertje° werd uitgevonden in 1849 toen een gewapende misdadiger een bank overviel, op zoek naar geld voor een nieuw leven zonder z'n vrouw Helga. De man, Heinrich Verstöpper genaamd, pleegde deze feiten op 26 juni 1849 in de Dexia Bank in Zurich. De werknemers van de bank in kwestie waren echter in een zomerstemming en deden de overvaller een voorstel: hij zou tot honderd tellen met z'n ogen dicht, terwijl de werknemers in die korte tijdspanne de kans kregen om zich in veiligheid te brengen. Heinrich, eigenlijk een vriendelijke vent, lang onderdrukt door z'n vrouw Helga, stemde in. Toen hij een vijftigtal tellen later z'n ogen opendeed (want ook toen al werd er niet fatsoenlijk geteld door degene die zoeken moet) en begon te zoeken, werd al vlug duidelijk dat hij zich in de luren had laten leggen. De politie van Zurich had 'm omsingeld en dwong 'm met de armen omhoog de bank uit te stappen.

Heinrich werd al snel bespot in de gevangenis van Zurich. Welke crimineel, immers, laat zo met zich sollen ? Maar naarmate de man ouder werd, speelde men het spel meer en meer in de gevangenis. Het was niet evident om dat te doen op de betonnen binnenplaats, maar het was in ieder geval leuker dan bijvoorbeeld voetballen, wat zelfs in de jaren 1870 al behoorlijk gedateerd bevonden werd. Toen Heinrich in 1876 stierf was heel Zurich verslaafd aan het spel dat hij ooit voor het eerst had gespeeld met een dozijn pientere bankbedienden.

Maar waarom wou Heinrich Helga eigenlijk verlaten ? Wel, omdat ze een bazig kutwijf was, met een stinkende preut bovendien. Maar dat was niet het enige. Heinrich had namelijk wel eens een scheve schaats gereden, en uit één van die avontuurtjes had hij een zoontje overgehouden, Oliver Verstöpper. Het is deze ambitieuze jongeman die het spel waar z'n vader bekend mee geworden was, eerst slechts in de gevangenis en later over heel Zurich, voor het eerst op de markt bracht. Het spel heette toen nog 'Ein Verstöpper stöht sich kein zweimal an derzelfdere Stähn, verdammd!'. Deze eerste editie verkocht meer dan 32.000 exemplaren in het 19e eeuwse Zurich. Het spel werd later in ongeveer alle landen uitgebracht, de ietwat ontoegankelijke naam van voorheen werd simpelweg ingekort tot ''Verstoppertje''. Een ware successtory !

Mensen gelukkig maken

Mensen gelukkig maken is geweldig. Mensen gelukkig maken maakt je immers zelf gelukkig. Er zijn zelfs theorieën die zeggen dat we mensen uitsluitend gelukkig maken om er zelf een goed gevoel aan over te houden. Laat er nog maar 2020 tsunami's komen dus.

Vandaag heb ook ik iemand gelukkig gemaakt, en ik ben er nog altijd niet goed van. Nadat ik € 20 afhaalde aan een bankautomaat, m'n code voorzichtig intikte (want ik volg steeds de aanwijzingen die men mij geeft), m'n saldo consulteerde en uiteraard m'n bankkaart voorzichtig weer wegstak, én daarna een Alma-maaltijd ging halen, bleek dat ik het geld dat uit de automaat was gekomen doodgewoon niet had meegenomen.

Maar ik heb ongetwijfeld wél één of andere klootzak gelukkig gemaakt vandaag.

Leuven
Van onze correspondent

Woensdagavond werd een jonge Leuvenaar gearresteerd in zijn woning. De 23-jarige man had zich enkele keren uitgegeven voor een agent van de federale politie.
Gekleed als een agent die het verkeer regelt, controleerde hij fietsers in het park De Bruul. Hij had altijd een busje pepperspray en een matrak bij zich. Buurtbewoners tipten het echte politiekorps. De nepagent werd aangehouden voor aanmatiging van openbaar ambt en verboden wapendracht. Op 22 juni moet hij zich verantwoorden voor de rechter. Hij riskeert tot twee jaar cel. In 1997 deed de jongeman, die toen nog minderjarig was, zich al eens voor als agent. Ook toen werd hij op het matje geroepen.

(bron: www.robnet.be)

Nicky S. en David S. wonen samen in de Pereboomstraat nr. 28, vlak achter De Bruul. (Er wonen echter nog twee mensen in dat huis, dus het is niet dat Nicky en David met twee samenwonen, en bijvoorbeeld een homokoppel zijn, nvdr.) Het is daar dat de persoon die zich al een tijdje als agent voordeed, deze week werd opgepakt. Een kort interview met Nicky en David, die allebei met deze man in contact kwamen. Onthutsend.

(Gratts) Hoe en wanneer ben je zelf met de nepagent in contact gekomen ?
(David) Ongeveer 2 weken geleden, 's avonds tijdens het terugkeren van 'de film', rond halfeen dus. Bij het oprijden van 'Den Bruul' sprong ie plotsklaps uit het struikgewas, en hield mij en mijn vriendin tegen.
(Nicky) Ondertussen moet het ongeveer drie weken geleden zijn; de nacht liep al bijna op zijn eind toen ik me al fietsend via De Bruul huiswaarts begaf. Het was even schrikken wanneer er plots een gedaante vanuit de struiken tevoorschijn sprong en me luidkeels maar vooral Aarschots een halt toeriep.
(Blijkbaar gebruikte de man steeds dezelfde methode, nvdr.)

(G) Waren er speciale kenmerken aan hem ? Had hij bijvoorbeeld een echt uniform aan ?
(N) Zijn vermomming was erg overtuigend: hij droeg een volwaardig agentenuniform met een fluorescerende vest, bovendien had hij ook zo'n indrukwekkende toolbelt voorzien van wapens (matrak, waterpistool) en varia. Voor diegenen die er nog aan zouden twijfelen, de obligate snor schitterde fier en getrimd in het maanlicht.
(D) Hij droeg inderdaad een echt uniform, inclusief fluo-oranje hesje. Om niet op te vallen in dat struikgewas vermoed ik. Hij lurkte ook als een echte James Dean aan zijn sigaret.

(G) Waren jullie op dat moment eigenlijk zelf in overtreding ?
(N) Bij het binnenrijden van De Bruul had ik net de dynamo afgezet om de laatste meters met zo min mogelijk weerstand af te leggen. Dit was ook mijn verklaring naar hem toe waarom ik mijn licht niet op had staan. Toen hij vroeg om eens te demonstreren of ze überhaupt wel werkten bleek dit natuurlijk niet helemaal het geval te zijn. De gespeelde verbazing omtrent het kapotte achterlicht bleek voor een keer echter wel te werken.
(D) Bwa ja, we reden met de fiets 'Den Bruul' op, terwijl dat dat blijkbaar niet mag. Maar dat wist ik niet (écht niet mama!). En eigenlijk had ik mijn lichtjes (het tijdperk van de dynamo is inderdaad voorbij) ook niet op mijn fiets steken. Geen onoverkomelijke zaken dus.

(G) Vermoedde je toen al dat er iets niet pluis was ? Waren er aanwijzingen die konden wijzen op het feit dat hij geen echte politieagent, ‘een flik’, was ?
(D) Het viel mij inderdaad direct op dat hij rookte. Ik ben ook een roker, die elke dag probeert te stoppen enzo, dus het is niet persoonlijk, maar volgens mij mag 'ne flik' niet in het openbaar roken. Toen 'de flik' mij diets maakte op enkele zaken zoals mijn lichtjes en het feit dat ik daar niet mag fietsen, draaide ik mij om om te kijken waar dat verbodsbord dan wel stond, toen mij ineens een papperig, marginaal figuur opviel dat op een bankje vlakbij de ingang van 'Den Bruul' zittend zat te wezen, met zijn bovenlichaam in de schaduw, op twee meter vanwaar 'de flik' dus uit dat struikgewas sprong. Als laatste was er het eigenlijk ronduit schitterende plat Leivens accent waarmee de man sprak dat mij toch wel even naar die verborgen camera deed zoeken. Een ordehandhaver spreekt volgens mij een begrijpbare taal voor ieder van ons.
(N) "Heee jeh!!!", "ge meugt hie ni fitse eh jeh", "marcheert et wel jeh?", "loate moake eh jeh..."Enkele uitspraken die al konden tellen als aanwijzing dat er iets niet helemaal pluis was. Verder ook het feit dat hij helemaal alleen was en volgens mij niet echt nodig op die lokatie.
(D) Enkele citaten van de manier waarop ie mij nog aansprak: "Awel jeh?!", "Waar is uw licht jeh?!", "Aah zo jeh?!", "Da mag ni he jeh!", "Nooit gehoord van rond te rijden jeh?!", "Aah zo jeh?!", "Aah zo jeh?!", "Allez, tis goe voor ene keer he jeh!" (Opvallend hoe Nicky de man’s accent categoriseert als ‘Aarschots’, terwijl David het heeft over ‘Leivens’. Onderzoek moet uitwijzen vanwaar de man precies afkomstig is. Ook de methode van de man verschilde dan toch: in David's geval had hij een handlanger bij, terwijl Nicky accentueert dat de man alleen was, nvdr.)

(G) Voel je je veiliger nu je weet dat deze misdadiger gepakt is ?
(D) Zeker. Iemand die pepperspray en 'ne matrak' op zak heeft, en achterafduidelijk ziek in zijn hoofd blijkt te zijn (zoals de meeste flikken eigenlijk) moet ik niet in het paradijselijk groene recreatiedomein als 'Den Bruul', waar kinderen spelen, ouderen zitten, en culturen zich vermengen...euh.. hebben!
(N) Veiliger is misschien niet meteen het juiste woord maar ik ben wel blij dat het eindelijk allemaal achter de rug is. David en ik stonden lange tijd alleen, wanneer we onze ervaringen probeerden te delen stuitten we meestal op ongeloof. Dit behoort nu gelukkig allemaal tot het verleden, of ik ooit nog een politieagent zal kunnen vertrouwen moet de toekomst dan weer uitmaken...

Voor wie eraan zou twijfelen; het artikel van op Robnet is écht, alsook de prachtige getuigenissen van Nicky S. en David S. Bedankt voor de medewerking !

Als de apotheek gesloten is

Ik stond aan te schuiven in de GB, het kan zelfs de Colruyt geweest zijn, toen ik begon te twijfelen aan de echtheid van de producten waarmee ik de voorbije 23 minuten geconfronteerd was geweest. Was er een manier om dat te testen ? Aanschuivende in de betrekkelijk lange rij aan de kassa nam ik verscheidene andere mensen waar. Onwetenden, noemde ik ze in m’n hoofd, omdat ze zich geen vragen stellen, nergens over, en in theorie wat mij betreft dus geen stuiver meer waard zijn dan beesten. Ze legden hun net gekochte waren op de lopende band waarvan de kassa’s heel intelligent voorzien waren. Zo hoefden de lelijke, dikke kassiersters zelfs de waardeloze rommel niet meer aan te raken maar moesten ze slechts even een hels gepiep produceren met hun kapitalistische revolver, voor de goeie gang van zaken. Ik dus, nog steeds op m’n hoede, sloot de ogen even om helder na te kunnen denken. Een diepe hoofdpijn zoemde door m’n hersenen, de oorzaak ervan was wat mij betreft niet te achterhalen. De inmiddels lange rij bleef roerloos wachten, staan, ademen, ongelukkig zijn. Een vrij pure vorm van haat vulde de ruimte onder het veel te lage plafond. Ik stond ongeveer helemaal achteraan in die rij, en een ongelofelijke woede werd plots door al m’n aders gepompt, als vuurwerk dat een bende zatte burgers derdegraads brandwonden bezorgt op een mooie oudejaarsavond. Het was een energieoprisping, een bovennatuurlijke kracht die plots opdook, een interne strijd die niet kon worden uitgevochten, hier op deze vreselijke plaats. De samenwerking tussen m’n hersenen en m’n motoriek begaf het, als bij een gevangene die na 38 jaar cel vrijkomt zonder dat ze hem daar de dag voorheen over ingelicht hadden. Ik liet plots, even verrassend voor mij als voor alle individuen daar aanwezig, op het moment van kortsluiting in mijn ruggemerg, álles vallen wat ik tussen m'n armen gekneld had. Met een ongeziene startsnelheid schoot ik langs de rij aan de kassa door, en maakte me vliegensvlug uit de voeten. Niemand in de rij die het begreep, en ik ook niet, want ik dacht er niet over na. Als een acute aanval van smetvrees voor alles wat ik daar had gezien, een helse mentale pijniging die gedoemd is om voor eeuwig verzwegen te worden. Toen ik stopte met lopen viel ik neer, en voelde en rook ik alleen nog maar gras...

Schrap wat niet past

Een oud vrouwtje overvallen en haar bovendien uitschelden voor 'kuthoer'.

Een ijsbeer in een winkelkar van Lidl.

Een broek die men cadeau gekregen heeft van een blinde, dove man.

Schoenen die men cadeau gekregen heeft van een vriend van de dove blinde man, die waarschijnlijk ook doof en blind is.

Een cd van 25 euro diameter.

Johan Walem.

(mogelijk zijn meerdere oplossingen mogelijk)

Veilig en Ecologisch in Leuven Op de fiets

Vanaf vandaag ben ik weer mobiel, ik ben namelijk opnieuw in het bezit van een vélo.

Julien gaat backstage

Een tijdje geleden had men mij aangeraden om eens naar een optreden te gaan van Limow, aka Johan Van Den Broeck, een Leuvense singer-songwriter die vorig jaar niet in de finale van Rock Rally zat, omdat hij zelfs niet deelnam aan de preselecties. Er werd mij verzekerd dat een optreden van deze man onvoorwaardelijk tot kippenvelmomenten leidt, en ik was dan ook nieuwsgierig maar enthousiast om dit zogeheten kippenvelmoment ook eens te beleven. Het kippenvelmoment bepaalt namelijk of een optreden al dan niet geslaagd kan genoemd worden, en is dus van groot belang voor de artiest. Het totale aantal vierkante meter kippenvel van de mensen in het publiek (tot. # KV / m²) kan dan ook bepalend zijn voor de live-reputatie die een artiest verkrijgt en natuurlijk ook voor het verdere verloop van een tournee. Hoe meer kippenvel immers, hoe meer zelfvertrouwen de artiest krijgt, wat dan weer voor nóg meer kippenvel zorgt bij de toeschouwers. Het tot. # KV / m² op een optreden van U2 is bijvoorbeeld 0,8, om je maar een idee te geven.
Op een bepaalde dag waarvan de datum me al lang ontsnapt is was het dan eindelijk zover. Limow zou optreden in een lokaal locaal en ik trok naar het lokaal in kwestie, dat al flink gevuld was met buurtbewoners toen ik aankwam in mijn Alfa Romeo. Goedgeluimd stapte ik naar de ingang van de feestzaal en zegde ‘’goedenavond allen, ik ben Julien Penninckx, en ik geloof dat ik op de gastenlijst voor hedenavond te vinden ben’’. De jongen en de twee meisjes aan de inkom bekeken me argwanend maar natuurlijk had ik niet gelogen. Ze doorkruisten mijn naam en ik mocht gratis binnen. Speciale dank aan Limow die aan me gedacht had.
De inrichting van de lokatie was werkelijk intrigerend. Alles, maar dan ook álles leek in teken te staan van het op te roepen kippenvel. Het werd me dan ook duidelijk dat Limow eigenlijk een groep is, en geen individu. Hij laat zich omringen met een prima entourage die weet wat het is om een goeie show te verzorgen. Rechts vooraan in de zaal stond een ijsjeskraam, en ik besloot maar te beginnen met een heerlijke Dame Blanche. Men raadde me aan die snel te verorberen en al gauw wist ik waarom: het eerste kippenvelmoment van de avond was een feit ! Nu begreep ik ook waarom ze me de warme chocoladesaus geweigerd hadden. Een gevoel van gelukzaligheid daalde over me neer. Ik zette een streepje op m’n kippenvelkaart en wandelde verkennend de zaal verder door. Het was trouwens maar frisjes hier binnen, en dat voor een zwoele zomernacht als deze. Links en rechts bemerkte ik nog mensen die duidelijk ook met kippenvel te kampen hadden. De gehele linkerkant van de zaal was gevuld met borden waarop mensen dingen konden schrijven met krijtjes. Dit zorgde achtereenvolgens voor m’n tweede en derde kippenvelmoment. Ik besloot m’n gratis griepvaccin van de sponsor maar te gaan halen, en nadat ik het even héél warm kreeg begreep ik al spoedig dat ik weer een zalig kippenvelmoment aan het beleven was.
Toen Limow even later inzette met één van z’n bekendste nummers, ‘’Thirteen, and another tower’’, kreeg ik alweer een heftig kippenvelmoment bij de woorden ‘’you've got thirteen planes and another hour, thirteen and a few ways to destroy the tower’’. Een pracht van een song over de gebeurtenissen die op 11 september plaatsvonden in de Verenigde Staten. Heel de zaal werd muisstil en mijn kippenvelkaart telde intussen al 7 streepjes. Na enkele verfrissende pintjes die zo koud waren dat m’n tanden waarlijk pijn deden besloot ik dat ik toch zo nodig eens naar de plee moest. Dit mocht echter pas na 18 streepjes op m’n kippenvelkaart. Toen ik na het lange wachten eindelijk kon gaan zeiken kreeg ik koude rillingen. Bingo, nummer 19 was binnen. Limow bleef inmiddels maar herhalen dat je z’n cd kon kopen als het gedaan was, hij had er ‘’genoeg bij voor iedereen’’. Tussen de verkoopstrategieën door speelde hij gelukkig ook nog wat kippenvelnummers.
Na afloop van het optreden kwam iedereen moe maar voldaan buiten. Er werd ons plots gemeld dat iedereen moest blijven staan om in het zakje te blazen. Een alcoholcontrole ! Iedereen rilde van angst toen de agenten ons naderden. Kippenvel, overal. Het bleken echter geen échte agenten te zijn, maar het laatste deel van de kippenvelact. Hoe lollig ! M’n kippenvelkaart stond nu eindelijk vol. Wat een geweldige nacht was dit geweest. Zoals Limow me backstage zelf nog zei, bij een fles champagne en een viertal groupies die al klaarlagen in z’n bed: ‘’Vergeet zeker niet te vermelden dat lekker gekruid en geroosterd kippenvel echt wel lekker is.’’
Bij deze, Johan.

Comments

Comments komen vanaf nu in een pop-up window.
Geef dus gerust nog wat commentaar.
Zo moeilijk is dat toch niet, waar ?
Vergelijk het met de Overpoort,
waar ieder met groot bakkes ongestoord
z’n mening mag blijven ventileren.
Zonder een mot op dat bakkes te riskeren.

Uit het leven van Alexander Weber

''Toen ik opstond voelde ik me al wat ziekjes. Even later besefte ik dat ik eigenlijk graag in de auto zit, als passagier welteverstaan. Ik had altijd gedacht dat dat niet zo geweest was. Vanuit de achterbank van een auto kan je zoveel ellende tegelijk zien, dat is werkelijk wonderbaarlijk. Tot je uiteindelijk bijna begint te wenen van alle haat die je kan zien. En terwijl weet je dat er nog zoveel haat over is die je níet kan zien. Een onbehaaglijk maar indrukwekkend gevoel is dat. En dat was waar ik aan dacht, toen ik mijn eerste sigaret van de dag rookte. Het bleek mooi weer te worden. Dat is geen leugen. Hoe kunnen zoveel mensen toch eigenlijk gelukkig zijn – of minstens overtuigend doen alsof - terwijl er voortdurend zoveel ellendige dingen gebeuren ? Minuut na minuut. De vraag is, wie is er schuldig, en wie voelt zich schuldig ? Dat is niet noodzakelijk dezelfde vraag. Vele schuldigen voelen zich niet schuldig, terwijl vele onschuldigen zich wel schuldig voelen. Maar schuldig zijn is natuurlijk iets subjectiefs en het vorige is dan ook per definitie onzin. Nog een slok koffie.
Toen ik al dit bedacht had was het inmiddels kwart over negen geworden. Ik slurpte nog een paar keer aan mijn lauw geworden koffie en trok vervolgens de voordeur van het appartement achter mij dicht. Zoals enkele keren in de week keerde ik naar de bibliotheek. Mijn voetstappen weergalmden door de inkomhal toen ik binnenkwam, de zon scheen lichtjes op het binnenplein dat zich in deze periode van het jaar langzaam liet versieren door klimop. Ik stapte naar links, voorbij een drankautomaat. Kastje nr. 54 was gesloten. Ik haalde de sleutel uit mijn eigen zak, en opende het deurtje. Er lag een omslag in. Alles leek in orde.
Ik stapte de bibliotheek binnen door de grote houten deur die steeds slechts aan de linkerkant geopend is. Het was ondertussen een uur of tien, in ieder geval nog betrekkelijk vroeg, en echt druk was het dan ook nog niet. Ik stapte even langs de cd’s, keek wat rond bij de boeken over kerkelijk recht en zette me vervolgens neer aan één van de computers. Nonchalant ogend tokkelde ik wat op het toetsenbord, tot ik merkte dat er voor de rest geen geluid te horen was. Schuchtig maar geconcentreerd keek ik even rondom mij. Er was blijkbaar niemand in de buurt, het enige wat ik horen kon was het grauwe geroezemoes van mensen aan het onthaal dat echode in deze veel te hoge zalen.
Ik peuterde de omslag die ik uit het kastje gehaald had open. Er zaten vier biljetten in van vijftig, drie van twintig en één van vijf. 265 dus: het klopte. Een ander briefje:
‘’OK. Next: Hans Sleutelaar, Vermiste Stad, pg. 23. 6 gram.’’
Ik stak het briefje snel in mijn rechterzak, daar waar ook mijn gsm zat. Even later stond ik tussen de nederlandstalige boeken te zoeken naar een poëziebundel.
Het boek van Sleutelaar dook een viertal minuten later op. Het was blijkbaar uitgekomen in 2004. Dat moest ik beslist onthouden. Nu pakte ik een ander omslagje uit mijn linkerzak, deed alsof ik even door het boek bladerde en plakte het nauwkeurig op bladzijde 23. Heel behoedzaam en even snel had ik het in het boek geplakt. Alweer tijd om te vertrekken.''